خاطرات گذشته تنها جنبه یادآوری ندارند و گاه می‌توانند مبنایی برای مطالعه تحلیلی و ارائه آماری دقیق درباره موضوعی مشخص باشند.

سینماسینما، علی نعیمی- بحران بی‌فروغی سالن‌های سینما در سال‌های اخیر به ویژه با توجه به خاطره جاودانه صف‌های کیلومتری جلوی سینماها از دهه ۶۰ تا اواسط دهه ۷۰ از این موضوعات است که بسیاری از پایگاه‌های خبری-تحلیلی، روزنامه‌ها و مجله‌های تخصصی به آن پرداخته‌اند. اما به راستی چرا سینما از توان تماشاگرپذیری بالقوه‌ای که در دهه ۶۰ و ۷۰ داشت فاصله گرفته است؟ پاسخ به این پرسش مستلزم توجه به چند فاکتور مهم است. یکی اینکه در برخی نظرها، علت بی‌مخاطبی سینمای ایران در کیفیت نامناسب سالن‌های سینمایی ارزیابی می‌شود. سالن‌های سینما نیازمند اثر خوب برای جذب مخاطب هستند و در این میان کیفیت پایین فیلم‌های سینمایی یکی از چالش‌های اصلی سینماداران برای جذب مخاطب است. سینماها باید توان پخش آثاری را داشته باشند که کیفیت مطلوب اثر را برای جذب بیشتر مخاطب در نظر بگیرند. هنوز هم می‌توان نمونه‌های موفق تجاری را برای پیدا کردن رگ مخاطبان سینما از دل سینمای دهه ۵۰، ۶۰ و ۷۰ پیدا کرد. فیلم‌هایی که هر قشر با هر نوع طرز فکر را به سالن‌های سینما می‌کشاند. هر چند، چند سالی هست که دولت با حمایت بخش خصوصی در قالب دو شرکت مشغول سالن‌سازی در کلانشهرهاست اما هنوز هم ردپایی از بحران‌های اقتصادی را بر پیکر سینمای ایران می‌بینیم که گاه در روند ساخت آثار ضعیف هم تاثیر مستقیم می‌گذارد و فیلمسازان ما را به سمت تجاری‌سازی می‌برد. در کنار این موضوع، توزیع ناعادلانه سالن‌های سینما در سراسر کشور سبب شده که استانی، از سالن‌های سینمایی قابل توجهی بهره‌مند باشد و استان دیگر حتی از داشتن یک سالن سینما، محروم. محمدمهدی تندگویان با اشاره به فرسودگی سازه سینماها و تالارهای تئاتر پایتخت گفت: بارها موضوع فرسودگی ساختمان سینماها و تئاترها و حتی ابنیه دانشگاهی و برخی بیمارستان‌ها را در نامه‌ای به مسئولان امر گوشزد کردیم و از آنها درخواست کردیم نسبت به ایمن‌سازی هر چه سریع‌تر این سازه‌ها اقداماتی انجام دهند.

وی با بیان اینکه امروزه ساختمان بسیاری از سینماها و تالارهای تئاتر، استحکام خود را از دست داده‌اند و جزو بافت فرسوده به شمار می‌روند، تصریح کرد: بسیاری از تالارهای سینمایی و تئاتر، عمر مفید سازه‌شان به اتمام رسیده و خروجی ایمنی نیز ندارند. تندگویان با بیان اینکه موضوع فرسودگی ساختمان این مراکز عمومی که مورد استفاده مردم هستند را در نامه‌نگاری با سازمان نظام فنی مهندسی و شورای عالی شهرسازی گوشزد کرده‌ام گفت: متاسفانه در یک سال اخیر، ۳ مرتبه ایمن‌سازی سازه این مراکز را گوشزد کرده‌ام؛ اما تاکنون پاسخی دریافت نشده است. وی با بیان اینکه فرسودگی و اتمام عمر مفید سازه، تنها مربوط به تالارهای تئاتر و سینماهای شهر نیست افزود: بسیاری از تالارهای دانشگاه‌های قدیمی همچون تهران نیز به طور تقریبی دچار فرسودگی شده‌اند به عنوان مثال می‌توان به تالار ابوریحان و سالن‌های دانشکده پزشکی اشاره کرد که عمر مفید سازه آنها به اتمام رسیده و باید برای مقاوم‌سازی آنها اقداماتی انجام داد. تندگویان با بیان اینکه آمار مشخصی از میزان فرسودگی سالن‌های سینما، تئاتر و دانشگاه‌های تهران نداریم، گفت: با این حال حدود ۴۰ درصد سازه سینماها و تئاترهای پایتخت فرسوده شده و باید برای مقاوم‌سازی آنها طرح فوری ارائه شود چرا که ترک‌های سازه به طور عینی مشخص است و حتی می‌توان گفت برای ریزش این ساختمان لازم نیست منتظر زلزله باشیم و باید با قید فوریت طرح‌هایی برای مقاوم‌سازی آنها ارائه داد. با وجود همه آنچه گفته شد برون‌رفت صنعت سینما از وضعیت کنونی در گروی ساخت حداقل ۵‌ هزار سالن سینماست؛ سالن‌هایی با امکاناتی فراتر از یک سینما.

صمت- علی نعیمی