سینماسینما، فرهاد خالدی نیک:
مشکل اصلی برخی از فیلم های به ظاهر ساختار شکن سینمای ایران این است که پرداختن به موضوعات و سوژه های به اصطلاح خط قرمزی را در دستور کار قرار می دهند اما بنا به دلایلی کم و بیش معلوم،در حد همان طرح موضوع باقی مانده و در نهایت مخاطب را با نوعی حس سرخوردگی مواجه می کنند. اتاق تاریک،تازه ترین ساخته روح الله حجازی،در زمره چنین آثاری قرار می گیرد. فیلم با قضیه گم شدن و سپس پیدا شدن پسربچه در بیابان های اطراف منزل آغاز می شود که به سرعت حس دلهره و تعلیق را بر فضای فیلم و شخصیت های آن حاکم می کند. به خصوص وقتی که پسربچه (امیر) به پدرش (ساعد سهیلی) در سکانس حمام از راز دیده شدن بدنش توسط غریبه ای پرده بر می دارد،این حس تعلیق مضاعف می شود. در ادامه اما فیلمنامه نویس ترجیح می دهد که واکاوی هر چه بیشتر شخصیت های اصلی و فرعی فیلم را در دستور کار قرار دهد که این مساله،قصه اصلی فیلم را به نوعی به حاشیه می برد. مساله اختلاف سن فرهاد و هاله (ساره بیات)،مشکلات ایشان در محل های کارشان،ارتباط سوال برانگیز پسر و دختر همسایه،شب گردی های کنجکاوی برانگیز فرهاد و … داستانک هایی فرعی هستند که درام فیلم را به نوعی منحرف کرده و البته کمک چندانی به قوام یافتن قصه فیلم و شناخت بهتر شخصیت های اثر نمی کنند. در عین حال حجازی با نمایش جلوه هایی بیرونی از بیماری درونی هاله سعی می کند نوعی نگاه روانشناسانه را نیز چاشنی اثر کند که در این راه نسبتاً موفق می نماید. اوج این مساله در سکانس شام اتفاق می افتد و دیالوگ های پینگ پونگی که بین شخصیت ها رد و بدل می شود تا گره گشایی اثر نیز طی همین روند صورت گیرد. گره گشایی ناامید کننده ای که همان سرخوردگی مورد اشاره در ابتدای این یادداشت را به همراه دارد. در چنین شرایطی،فیلم از احتمال رخ دادن یک تجاوز بی رحمانه به یک کودک آزاری بچه گانه تنزل و در نهایت به یک سوء تفاهم ساده مبدل شده تا به نوعی زهر ماجرا گرفته شده و فیلم به گونه ای خنثی خاتمه یابد. شاید به همین خاطر است که حجازی در سکانس نهایی فیلم،جمله ای در دهان فرهاد می گذارد که از بروز اتفاقی ناگوار در دوران کودکی فرهاد حکایت دارد. جمله ای که لابد قرار است مخاطب را بعد از تماشای فیلم نیز درگیر قصه و شخصیت هایش کند،غافل از این که ارتباط بین مخاطب و حال و هوای حاکم بر فیلم،پیش از این گسسته شده است.