پوریا ذوالفقاری
اول) فریادهای خشمگینانه مهرجویی بابت از دست دادن یک رفیق و پاسخ های جامعه پزشکی به آن فریادها تا این لحظه نشان میدهد چقدر هر اختلاف نظر و طرح پرسشی در این سرزمین مستعد خارج شدن از مدار منطق است. بزرگترین خطر فعلی این است که تحقیقات برای رسیدن به پاسخی قانع کننده برای افکار عمومی درباره مرگ کیارستمی از اولویت خارج شده و جای خود را به یافتن اولین کسی که دعوای سینماگران و پزشکان را اغاز کرد، بدهد. پرسش اصلی این است که پیش از ورود وزیر بهداشت به پرونده کیارستمی در بیمارستان جم چه گذشته. همان پرسشی که بنا به گزارش منتشرشده در وقایع اتفاقیه دکتر پایدار (نماینده وزیر بهداشت در تیم رسیدگی به کیارستمی) هم از پاسخ به آن خودداری کرده است.
دوم) اگر با این نگاه و در پی یافتن پاسخ این پرسش اتفاق های روزهای اخیر را بررسی کنیم، به نظر می رسد جامعه پزشکی باز هم دارد از پاسخ دادن طفره میرود. مثلا پزشکانی که سینماگران را متهم می کنند که خود آنها هم در مواردی کارشان را دست انجام نداده اند و پیرو اشتباهاتشان امروز سالن های سینما از مخاطب خالی شده است، آیا دارند ناخواسته به وقوع یک اشتباه پزشکی اعتراف میکنند؟ حرفشان ظاهرا این است که اگر پزشک کیارستمی اشتباه کرده، همه اشتباه میکنند. خب این یعنی اشتباهی بوده؟ کسی نمی خواهد خطاکار را سنگسار کند. انتظار دقیقا همین است که اگر اشتباهی بوده به آن اعتراف شود. دکتر فتاحی معاون انتظامی سازمان نظام پزشکی میگوید در دو عمل نخست پزشک کیارستمی حضور داشته و پس از ان نبوده که باید دلایلش بررسی شود. سینماگران مگر چیزی جز این خواسته اند؟ این سخن دکتر فتاحی در کنار خودداری دکتر پایدار از پاسخگویی به وضعیت کیارستمی تا پیش از ورود وزیر بهداشت پرسش برانگیخته. نه فقط بین سینماگران و سینمادوستان که بین عموم مردم.
سوم) پزشکان محترم اگر خبرهای مربوط به تعطیلی خانه سینما را در اینترنت جست وجو کنند، پی می برند مسائل مربوط به سینما به دلیل شهرت و محبوبیت سینماگران خیلی زود تبدیل به مسئله ای ملی میشود. این هیچ ربطی به سینماگران ایران ندارد. ذات سینما در همه جای دنیا ستاره ساز است و حتی کاندیداهای ریاست جمهوری آمریکا هم بدشان نمی آید در میتینگ ها و سخنرانی های تبلیغاتی از سینماگران حامی خود دعوت کنند کنارشان بایستند. سینماگرانی که ممکن است فیلم های خوب و بد ساخته و یا در آثار متوسط و ضعیف زیادی بازی کرده باشند. ولی محبوبیت سینمایی ها ربط مستقیمی به کیفیت کارشان در سینما ندارد.
چهارم) در حال حاضر مسئله پرونده پزشکی عباس کیارستمی به پرسشی ملی تبدیل شده است. پاسخش متلک انداختن به فلان سینماگر و توهین کردن و طعنه شنیدن نیست. جامعه پزشکی قطعاً آنقدر آدم صاحب تحلیل دارد که بدانند پشت این پرسش امنیت روانی مردم قرار دارد. پرسش عمومی این است که اگر روزی پزشکی (بر فرض) خطایی کرده باشد، نهادهای نظارتی و انتظامی نظام پزشکی با او برخورد میکنند یا نه. یعنی جامعه پزشکان امنیتی تر از وزارت اطلاعات است؟ همین وزارتخانه در سالهای پس از انقلاب با یافتن تعدادی نیروی خودسر و معرفی آنها به دستگاه قضایی کمک بسیاری به تلطیف تصور عمومی از خود کرد. واقعاً نظام پزشکی قصد دارد با تکیه بر این واقعیت تلخ که هرکس بیمار شود چارهای جز مراجعه به ما ندارد، به کارش ادامه دهد؟ آیا برخورد تند و پلاکاردهای توهین آمیز در دست گرفتن جفای آشکار جامعه پزشکی به همه پزشکان کاربلد و صاحب انصاف و تخصص و وجدان نیست؟ یعنی نظام پزشکی حاضر است بین اعتراف به اشتباه یا غیبت یک پزشک حاذق و بر باد رفتن آبرویش نزد افکار عمومی، دومی را انتخاب کند؟ پرسش صاف و سادهای مطرح شده و بهترین فرصت در اختیار جامعه پزشکی قرار گرفته که با دادن پاسخی قانع کننده به افکار عمومی (هر پاسخی. فقط قانع کننده) بر اعتبار و انصاف خود صحه بگذارد. نشنیدن سخن عموم مردم و افزودن بر التهاب فضا و ترسیدن از این که اعتراف به اشتباه یک یا چند فرد، عقب نشینی نام بگیرد، آیین دیکتاتورهاست که در تاریخ معاصر همین مملکت پس از سالها خودداری از شنیدن صدای اعتراض، خیلی دیر وادار به اعتراف بابت شنیدن صدای انقلاب مردم شده اند. و پزشکان تحصیل کرده و دنیادیده را با این آیین چه کار؟
پنجم) پزشکان از سخنان داریوش مهرجویی خشمگین شدند و معتقدند او با قاتل نامیدن آنها فضا را به سمت دوقطبی کردن پیش برده است. ولی بگذارید کمی عقب تر برویم. مهرجویی ۲۲ تیر فریاد کشید. کیارستمی ۱۴ تیر درگذشت. به مدت هشت روز فضای مجازی پرشده بود از پرسش درباره وضعیت پزشکی عباس کیارستمی در ایران. گفت وگوی تعدادی از نزدیکان کیارستمی با رسانه ها هم بر تردید درباره طی شدن درست روند درمان او در ایران افزود. در این هشت روز که عالم و آدم از گوشه و کنار دنیا پیام تسلیت فرستادند، جامعه پزشکی ساکت بود. یک اظهار نظر دوخطی، یک ابراز همدردی ساده از سوی حتی یک پزشک می توانست فضا را تلطیف کند. آن هم پزشکانی که زمان پخش سریال «در حاشیه» از تلویزیون دست به قلم بودن خود را ثابت کرده بودند. واقعاً عباس کیارستمی به اندازه یک سریال «در حاشیه» اهمیت نداشت؟ سکوت پزشکان در آن هشت روز و پاسخ دادنهای متعددشان پس از سخنرانی مهرجویی اتفاقاً به دوقطبی شدن فضا و تبدیل شدن موضوع به پرسش ملی کمک بیشتری کرد. صورت مسئله این گونه شد که پزشکان به پرسش های مردم و رسانه ها وقعی ننهادند ولی تا با توهین مواجه شدند، توهین کردند! برای منی که در روزهای درگذشت کیارستمی، عزیزی را روی تخت بیمارستان داشتم و با پزشکانی سرشار از احساس مسئولیت طرف بودم، سکوت اولیه و توهین ثانوی تعدادی از اعضای این جامعه هیچ ترجمه ای جز «خودزنی» ندارد. یک خودزنی اشتباه و بدموقع.
ششم) تا پیش از ورود وزیر بهداشت به پرونده عباس کیارستمی چه رخ داده است؟ پرسش این است. نگذاریم پشت گرد و خاک دعواهایی که روز به روز بیشتر خصلت حیدری، نعمتی می یابند، این سوال گم شود. امید که پزشکان این فرصت را برای افزودن بر اعتبار خود و اعتماد مردم از دست ندهند.
لینک کوتاه
مطالب مرتبط
- «شیرین»، مثل عشق زنانه
- «طعم گیلاس» در سینماتک موزه هنرهای معاصر تهران
- «کلوزآپ» در سینماتک موزه هنرهای معاصر تهران
- کتاب «رازها و دروغها» منتشر شد/ ناگفتههایی درباره جشنواره کن
- بازخوانی یادداشت خواندنی کریم امامی در سال ۷۶ ، پس از دریافت جایزه نخل طلای کن توسط کیارستمی
- وداع با منتقد مشهور فرانسوی که دوستدار سینمای ایران بود/ تمجید فرمو از میشل سیمان
- ۶ مستند از ایران به جشنواره ایدفا دعوت شدند
- فیلمهای مهرجویی، کیارستمی و دیگران در استرالیا
- داغ و شرم؛ یاس و زخم/ درباره داریوش مهرجویی
- وقتی اسکورسیزی جذب کیارستمی شد
- منتقدان ایندیوایر انتخاب کردند؛ ۱۰۰ فیلم برتر دهه ۱۹۸۰/ «خانه دوست کجاست» کیارستمی هجدهم شد
- آفتاب اومد بالا رفیق چه آفتابی!/ نگاهی به فیلم «طعم گیلاس»
- موزه سینمای ایران منتشر کرد؛ دو متخصص صدای سینمای ایران از «عباس کیارستمی» گفتند
- آثار کیارستمی و کارلوس سائورا در برزیل نمایش داده میشود
- یاد عباس کیارستمی افتادم که میگفت خدا کند میرکریمی، همان سیدرضای کودک و سرباز بماند
نظر شما
پربازدیدترین ها
آخرین ها
- به انتخاب تماشاگران و به یاد شانتال آکرمن؛ ۱۵ روز سینماگران جشنواره کن جایزه جدید میدهد
- رقابت «آنیتا، گمشده در اخبار» در جشنواره استانبول
- پایان تور کنسرت علیرضا قربانی در تهران
- تلفیق شادی و شایستگی؛ نگاهی به برنامه «آی نسیم سحری عید شد»
- همکاری دوباره با یونیورسال؛ کیلین مورفی وارد ماجراهای جنجالی زغال سنگ آمریکا شد
- نگاهی به سریال افعی تهران
- علی اصغر رضایی نیک درگذشت
- ۱۰ روز مانده به شروع اجرا؛ نمایشِ بهرام افشاری ۲ میلیاردی شد
- برنامه تعطیلی سینماها در شبهای قدر
- به کارگردانی مهیار علیزاده؛ بازیگران نمایش «و تو هم برنگشتی» معرفی شدند/ اولین حضور شمس لنگرودی در تئاتر
- کنسرت «علیرضا قربانی» / گزارش تصویری
- بهار «مولوی» با متن محمد چرمشیر آغاز میشود
- شروع فیلمبرداری فیلم «پیکی بلایندرز» از ماه سپتامبر با حضور کیلین مورفی
- الهه نوبخت داور بخش اصلی جشنواره هلند شد
- جایزه جشنواره فریبورگ به ایران رسید
- جایزه جشنواره فریبورگ به ایران رسید
- «شیرین»، مثل عشق زنانه
- تلاش برای تحریف تاریخ/ نگاهی به فیلم «پرویزخان»
- فریاد، فضیلت است/ یادداشتی بر فیلم «داگویل» با نگاهی به پرفورمنس «ریتم صفر» مارینا آبراموویج
- جورج میلر با «فیوریوسا» به کن میرود
- نمایشگاه بینالمللی قرآن کریم با حمایت همراه اول در حال برگزاری است
- سفری به سوی ناشناخته ها
- فرامرز اصلانی درگذشت
- پوسترهای ۲ بخش جنبی جشنواره کن منتشر شدند
- جان تراولتا در یک فیلم درجه ۳ دیگر بازی کرد/ نمایش در آوریل
- عیدی همراه اول با سبدی از محصولات دیجیتال
- احمدرضا عابدزاده از عوامل «پرویز خان» شکایت کرد
- صدور پروانه نمایش غیرسینمایی برای ۴۱ اثر
- اجرای طرح «اکران شبانه» سینماها در تعطیلات نوروز
- ما درون خمره گیر افتادهایم/ نگاهی به آخرین اجرای اثر برجسته لوییجی پیراندللو در ایران