اصغر نعیمی

آقا سید مهدی طباطبایی پیشنماز مسجد محله کودکی من بود و این فرصت را داشتم که از نزدیک او را و سجایای اخلاقی اش را بشناسم.
مرد خوبی بود.
دستگیر و کمک حال نیازمندان و به معنای واقعی کلمه عارف، بی هیچ دلبستگی به دنیا…
با این که پیش از انقلاب سوابق مبارزاتی زیادی داشت
و رفیق صمیمی خیلی از سران نظام و مورد توجه آنها بود، هرگز پست و مقام سیاسی نپذیرفت و به همان امام جماعت بودن مسجدی کوچک در خیابان غیاثی حوالی میدان خراسان قناعت کرد.
تمام اوقات روزش به پذیرفتن نیازمندان و افرادی می گذشت که به امید گشایش کارشان به او مراجعه می کردند و معمولا هم کمتر کسی از خانه او – که در آن به روی همه باز بود – نا امید بیرون می آمد.
همیشه طرف مردم بود و هر چند کمتر در موضوعات سیاسی مداخله می کرد، اما حق طلب بود و از بیان حقیقت و باورهایش ابایی نداشت. موضع گیری های صریح این اواخر او در مورد آقای هاشمی رفسنجانی، در یادها می ماند.
برای من او نمونه ای از یک روحانی واقعی بود که از ظرفیت ها و محدودیت های کسوت روحانیت به خوبی با خبر بود و در همه عمر حرمت لباسش را حفظ کرد.
از درگذشت او غمگینم.
روحش شاد.