تاریخ انتشار:۱۳۹۶/۰۷/۰۳ - ۱۵:۳۳ تعداد نظرات: ۰ نظر کد خبر : 67043

حسین کارگردر کیهان نوشت :

با بررسی فیلم «ماجان» به کارگردانی رحمان سیفی آزاد، می توان تاحدی به عوامل ضعف و بی مخاطبی برخی از محصولات رسانه ای پی برد. چون کارگردان این فیلم، سال ها مسئول بخش های نمایشی سیما بوده و در تولید بسیاری از تله فیلم ها و سریال های تلویزیون نقش داشته است. اما ببینیم دستاورد این مدیر سابق رسانه ای در سینما چگونه است و او چه نگاهی به نمایش و درام دارد؟
رحمان سیفی آزاد در اولین فیلم خود «ماجان» تلاش کرده تا یک ملودرام اشک آور و انسانی را به منصه ظهور برساند. اما خلق چنین اثری حتی اغراق در نمایش رنج و پریشانی آدم های داستان فیلم، بیش از هر چیز به ایده ای متناسب و خلق قصه ای پرکشمکش نیاز دارد. یک فیلم، بدون نوآوری و ایده و قصه، صرفا با ایجاد فضاهای پرتنش و ایجاد تضاد و درگیری مصنوعی و جعلی بین آدم های درون فیلم، با احساسات –بهتر است بگوییم اعصاب- مخاطب بازی می کند!
وجود فرزندان معلول در برخی خانواده ها و معضلات نگهداری از آنها غیرقابل انکار است. اما در فیلم «ماجان» دقیقا از زاویه ای به این موضوع پرداخته شده که شاید چندان محل چالش و درگیری نباشد.
داستان فیلم بر پایه اختلاف زن و شوهر بر سر چگونگی مراقبت از فرزند معلول بنا شده است. مادر به طور طبیعی عاشق بچه است، اما پدر از این موضوع در عذاب است و اصرار دارد که بچه را به آسایشگاه بسپارند. اما دامنه این اختلاف و دعوای بین زن و شوهر بر سر بچه معلول، به طور عجیب و غیرقابل باوری گسترش یافته است و کش پیدا می کند. تا آنجا که مرد کارش به تهمت زدن به همسرش می کشد و حتی به گرفتن زن دوم هم اقدام می کند. مشخص نیست که با وجود دو فرزند سالم دیگر، رفتن مرد به سمت زن دوم چه ارتباطی به علاقه زن برای نگه داشتن فرزند معلول دارد؟ ضمن اینکه شغل مرد، رانندگی کامیون معرفی می شود و فردی که چنین شغلی دارد، کمتر در خانه حضور دارد و بیشتر وقتش صرف سیر و سفر می شود. پس بنابراین اگر هم بنا بر شکایت و مخالفت با بچه باشد، این زن است که باید مشکل داشته باشد نه شوهر.
هیچ مسئله واقعی و مهمی در فیلم وجود ندارد و فیلمساز، بدون زمینه سازی دراماتیک و منطقی، موقعیت های تنش زا را یکی پس از دیگری به داستان تحمیل می کند. استفاده بیش از حد از تروکاژهای صوتی و خلق صداهای مهیب هم کمکی به فضاسازی عاطفی فیلم نمی کند، چون داستان فیلم باورپذیر نیست.
شخصیت پردازی هم عمق ندارد؛ بی رحمی پدر علیه فرزند معلول آن هم در شرایطی که همه بار مراقبت از بچه بر دوش مادر است و مادر هم این مسئولیت را با کمال میل پذیرفته معنی ندارد. سکانس اختتامیه و تلاش پدر برای انداختن بچه اش به دریا، یک ترفند سوخته برای ایجاد حس ترحم به نفع بچه معلول است. این همه اغراق در نمایش تصویر منفی از یک پدر، ناشی از ضعف اساسی فیلم یعنی عدم ایده زاینده و پویا و مرگ درام است.

برچسب‌ها: ,

لینک کوتاه

مطالب مرتبط

نظر شما


آخرین ها