مهدیسا صفریخواه در سایت شما رسانه نوشت :
برای پخش تصاویر دردناک در رسانههای کشور انگار هیچدستورالعمل خاصی وجود ندارد. حتا به وجدانمان هم اعتماد نمیکنیم به پیامی که میدهد؛ اینکه کاسبان مرگ را مردم دوست ندارند. سلبریتیها بیشتر از همه در معرض خطرند؛ اما آنها یک تریبون برای اعتراض به بیوجدانی ما مردم دارند. در حالیکه شکارچیان گوشی به دست همهجا در کمین مردن؛ تصادف و از بین رفتن ما هستند و هرچه فرجاممان تراژدیبار تر باشد آنها راضیتر هستند.
وقتی پلاسکو در آتش میسوخت؛ استراتژی آتشنشانها برای فیلتر اخبار کاربردی بود. آنها در چشم ما مردم نگاه کردند و از ما خواستند که تصاویر دردناک را منتشر نکنیم. تصاویر آن روز میتوانست برای همیشه نابودمان کند. ملتی میشدیم که انسانیت را به سلفی و دوربینهای تلفن همراه میفروختیم اما آن روز شانس آوردیم. خودمان را از ته چاه خودنمایی با گوشی بیرون کشیدیم و طعم گردش سالم اطلاعات را چشیدیم
قبل از پلاسکو شاید برای اولین بار ما در سوگواری مرتضی پاشایی امتحان پس دادیم. وقتی که فراوانی تلفنهای همراه زیاد بود و تصاویر در شبکههای مجازی تازه دستبهدست میشد ما تصاویر عزاداران سلفی بگیری را میدیدیم که حالا همه جا بودند. ختم پاشایی شروع هتک حرمت ملت به حریم خصوصی بستگان آدمهای مشهور بود. گدایی لایک و کامنت با این تم ترسناک از همانجا شروع شد؛ از فیسبوک و حالا تب ۴۰ درجه آن به اینستاگرام و تلگرام رسیده و ما به انسانیت رو به زوالمان خیره خیره نگاه میکنیم.
تصاویر ضجههای همسر عارف لرستانی؛ تصاویر نیوشا ضیغی در ختم پدرش؛ ضجههای مادر بنیتا کودکی که آدمرباها او را کشتند درهمه صفحات فضای مجازی وجود دارند و نشان دهنده یک هشدار بزرگ است. ما قوانین همدردی با آدمهای داغدار را نمیدانیم. دروازهبانی خبر و فیلتر اخبار به نفع افکار عمومی را بلد نیستیم. ما بیشتر ازشهروند خبرنگار؛ آدمهایی هستیم که از فرو کردن صورتمان در زندگی مردم لذت میبریم و به اسم گردش آزاد اطلاعات؛ دیگران را آزار میدهیم البته خودمان را بیشتر از آنها آزار میدهیم.
صفحات زردی که ضجههای زیبا بروفه در خاکسپاری همسرش را انعکاس دادند تنها یک هدف دارند؛ افزایش فالوئر به غیر انسانیترین شیوه رایج این روزها. کاش در دام آنها نیفتیم. کاش حواسمان به ته مانده وجدان؛ انسانیت و آگاهی در وجودمان باشد. این صفحات شکارچیان وجدان ما هستند. وجدانی که در بمباران اخبار تلخ ذره ذره غبار میگیرد و برای زنده ماندن هنوز تقلا میکند.
لینک کوتاه
مطالب مرتبط
نظر شما
پربازدیدترین ها
- محمد رسولاف با «دانه انجیر مقدس» به کن باز میگردد
- تحلیل رسانههای فرانسوی از حضور فیلم رسولاف در بخش مسابقه کن/ یک انتخاب سیاسی
- سینماسینما/ گفتوگو با کن لوچ درباره «بلوط پیر» و دیگر چیزها/ امید، فعالیتی سیاسی است
- فیلم ترنس مالیک به جشنواره کن نرسید/ لیلا حاتمی با مریم مجدلیه به ونیز میرود؟
- شمشیرها برق میزنند/ نگاهی به فیلم «شوگان»
آخرین ها
- فوت کارگردان فرانسوی برنده نخل طلا و سزار/ لوران کانته درگذشت
- نسخهی آزادیِ لانتیموس/ نگاهی به فیلم «بیچارگان»
- نکوداشت اکبر زنجانپور در نوزدهمین «شب کارگردان»
- حضور همراه اول در بزرگترین نمایشگاه فناوری ترکیه
- معرفی همراه اول بهعنوان کارفرمای برتر سلامتمحور
- «در سایه سرو» از جشنواره ایتالیایی جایزه گرفت
- فیلم ایرانی نامزد قدیمیترین جایزه سینمایی اروپا شد
- کیوسکهای دیجیتال نخستین اپراتور سلامت کشور رونمایی و نصب شد
- تحلیل رسانههای فرانسوی از حضور فیلم رسولاف در بخش مسابقه کن/ یک انتخاب سیاسی
- فیلمهای «رکوردزن» و زنگ خطر برای آینده این سینمای محترم!
- «هواخوری» روی صحنه میرود
- تمدید مهلت شرکت در جشنواره «خیمه شب بازی»
- سینماسینما/ گفتوگو با کن لوچ درباره «بلوط پیر» و دیگر چیزها/ امید، فعالیتی سیاسی است
- نسخه ویژه نابینایان «همسر» با صدای مسعود فروتن منتشر میشود
- نمایش «شیرین» کیارستمی در جادوی سینما بنیاد حریری
- آغاز ثبتنام دهمین دوره کارآموزی همراه اول
- تتلو در دادگاه: عذرخواهی میکنم
- مستانه مهاجر داور جشنواره الجزایر شد
- فیلم ترنس مالیک به جشنواره کن نرسید/ لیلا حاتمی با مریم مجدلیه به ونیز میرود؟
- «آقای قاضی» به شبکه دو میآید
- واکنشها به گفتگوی عضو هیئت مدیره نماوا/ شورای صیانت خانه سینمای ایران بررسی میکند
- محمد رسولاف با «دانه انجیر مقدس» به کن باز میگردد
- بستههای همراه اول ویژه حج ۱۴۰۳ اعلام شد
- چرا «سرزمین مادری» فعلا متوقف است؟
- اکران «همسایه شما، زهره» در هنر و تجربه/ پوستر فیلم رونمایی شد
- کمال تبریزی به دبیری جشنواره فیلم اقوام ایرانی نرسید
- معرفی نامزدهای دومین جشنواره «عروسکخونه»
- «ایستاده با گرگ» نامزد دریافت جایزه از جشنواره دهلی نو شد
- کیلین مورفی، بهترین بازیگر مرد آکادمی فیلم و تلویزیون ایرلند/ پیروزی «اوپنهایمر» کامل شد
- شمشیرها برق میزنند/ نگاهی به فیلم «شوگان»