تاریخ انتشار:۱۳۹۷/۰۴/۳۱ - ۱۸:۳۷ تعداد نظرات: ۰ نظر کد خبر : 92780

 فاطمه عود باشی در جام جم نوشت :

فیلمنامه یکی از مباحثی است که همیشه در سینما و تلویزیون مورد بحث بوده و همچنان مشکلات فیلمنامه نویسی سر جای خودش قرار دارد، حتی گاهی این علامت سوال شکل می گیرد که چرا در بخش فیلمنامه نویسی ضعف داریم و نتوانستیم مشکلات این حوزه را با وجود صاحبنظران و کارشناسان این عرصه حل کنیم. گرچه گاهی شاهد اتفاقات نو در نگارش فیلمنامه ها هستیم، اما در برخی مواقع هم شاهد کارهای بعضا ضعیف هستیم بویژه در بخش دیالوگ نویسی و همین باعث می شود تا مخاطبان خیلی علاقه مند به تماشای یک اثر نباشند، زیرا گره های قصه به حدی ضعیف است که مخاطب انگیزه ای برای باز کردن گره های بی رمق در قصه ندارد. این در حالی است که با گذاشتن وقت و انرژی درست می توان این مشکل را حل کرد، به شرط آن که نویسندگان آثار نمایشی همت کنند و بخواهند در این باره قدم هایی بردارند، اما گاهی به حدی این قدم ها بی رمق برداشته می شود که مخاطب با خودش می گوید چرا نویسنده سلیقه و شعور من را در نظر نمی گیرد و با یک کار ضعیف می خواهد سرگرمم کند. بویژه در دنیای امروز که عصر رقابت رسانه ها با یکدیگر است، طبیعی است که نویسندگان باید عزم خودشان را جزم کنند تا قصه های جذاب را به نگارش در بیاورند. اما این اتفاق در مجموعه اپیزودیک راه و بیراه نیفتاده است که این شب ها از شبکه یک پخش می شود. در حال حاضر اپیزودی از این مجموعه پخش می شود که قصه آن در یزد می گذرد و یک گروه جهادی برای اردو به یک روستای محروم رفته اند تا بتوانند با انجام امور خیر آنها را همراهی کنند، اما از آنجایی که عده ای به عنوان قلدر همیشه سد راه هستند، مشکلاتی را برای آنها به وجود می آورند تا مانع شکل گیری اتفاقات خوب باشند. نویسنده می توانست با هوشمندی، این سوژه را با قرار دادن گره های پر تعلیق از تخت بودن نجات بدهد، اما او این کار را انجام نداده و بیننده شاهد شنیدن دیالوگ های بسیار شعاری از زبان شخصیت های محوری این اپیزود است. این در حالی است که دیگر زمان دیالوگ های شعاری گذشته است و برای مخاطب هم جذابیتی ندارد و اثرگذار نخواهد بود. به عنوان مثال خانم دکتر قصه نذر روزه دارد، اما نویسنده این نذر را در قالب دیالوگ های شعاری در قصه قرار داده است یا وقتی او می خواهد چادری شود از دوستش در این باره می پرسد که چطور به فلسفه چادر رسیده است و دوستش هم خطاب به او یک جمله شعاری می گوید. مسلماً نویسنده وقتی می خواهد به چنین مباحثی ورود پیدا کند باید با هنرمندی و ظرافت به فلسفه آن بپردازد تا این که به دیالوگ های شعاری پناه ببرد.

برچسب‌ها:

لینک کوتاه

مطالب مرتبط

نظر شما


آخرین ها