تاریخ انتشار:۱۳۹۷/۰۹/۱۷ - ۱۵:۳۸ تعداد نظرات: ۰ نظر کد خبر : 101206

هوشنگ گلمکانی در ایران نوشت :

با توجه به سیطره تکنولوژی ها و فضای مجازی چاره ای جز تغییر در مسیر و روند بوروکراسی ساخت فیلم در سینمای ایران نداریم. یک زمانی عکاس های حرفه ای وقتی می خواستند عکس یا نگاتیوشان را برای نشریه یا آژانس عکسی در خارج از ایران بفرستند باید به وزارت ارشاد می رفتند و عکس ها را نشان می دادند تا تاییدیه بگیرند. اگر هم قصد ارسال نگاتیو کارهایشان را داشتند باید بسته مورد نظر توسط نماینده وزارت ارشاد در فرودگاه مهر و موم می شد تا مجوز خروج بگیرد. با فراگیر شدن اینترنت دیگر چنین اقداماتی بی معنی بود و  پافشاری بر همان سبک و سیاق سابق، تعبیرش درک نشدن زمان بود. در حوزه سینما هم وقتی قرار بود نوار سلولوئید یک فیلم یا کپی VHS فیلم را به جشنواره خارجی بفرستند اول توسط ارشاد چک و سپس سیم و سرب می شد اما الان که ارسال فایل در فضای اینترنت در کمترین زمان ممکن میسر است چنین اقداماتی بی معنی است. موضوعاتی همچون مسئله صدور پروانه نمایش را هم می توان از همین دست الزاماتی دانست که دیگر دوره آنها سپری شده است. اگر فیلمی خواهان دریافت امکانات دولتی است می تواند فیلمنامه و طرح آن را به وزارت ارشاد یا هر نهاد حمایت کننده دیگری ارسال کند تا اگر در راستای سیاست هایشان بود مجوز بدهند و کمک هم بکنند. برای نظم و نسق یافتن این مسیر هم به اعتقاد من همین کافی است که سازندگان فیلم اطلاع دهند که قصد ساخت چه فیلمی را دارند. مطبوعات هم درگیر همین ماجرا هستند، سال ها در نوبت دریافت مجوز می مانند در حالی که در کشورهای دیگر صاحبان نشریات تصمیم خود را برای انتشار نشریه جدید اعلام می کنند و اگر مشکلی پیش آمد نهادهای ناظر وجود دارند و اشخاص مدعی می توانند شکایت کنند و احقاق حق کنند.

در صورت حذف پروانه ساخت، دیگر ساز و کار قدیمی وزارت ارشاد برای مدیریت و کنترل سینما یعنی پروانه نمایش وجود دارد و فیلم ها برای اکران قانونی به آن نیاز دارند.  صدور پروانه نمایش هم به اعتقاد من باید عمومی باشد یعنی اینکه قید جمله بلامانع کفایت کند تا صاحب فیلم در هر جایی که می تواند و دلش می خواهد آن را عرضه کند اگر توانست با پخش کننده ای قرارداد ببندد اکران عمومی یا اکران هنر و تجربه بگیرد، اگر نه  آن را به تلویزیون یا شبکه نمایش خانگی یا VOD  هر جایی که امکان نمایش فیلم را دارد عرضه کند. فقط یک نوع مجوز نمایش عمومی لازم است و نه اینکه برای هر موسسه و فرصت نمایشی یک مجوز صادر شود و تنها فاکتوری که در این میان لازم است اجرا شود تقسیم بندی درجه سنی است. در نهایت اینکه به اعتقاد من در شرایط امروز مجوز ساخت لزومی ندارد و تنها اطلاع رسانی فیلمساز به نهادهای دولتی که نیاز به آمار دارند تا بدانند تولیدات سینمایی چقدر است و نیازهای آینده سینمای ایران چیست، کافی و مناسب است. شایدعملی شدن چنین تصمیم هایی در ابتدای راه اغلب سخت و غیرممکن به نظر برسد اما الزامی است باور کنیم که دوره گذر از برخی قوانین قدیمی رسیده است.

برچسب‌ها:

لینک کوتاه

مطالب مرتبط

نظر شما


آخرین ها