پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سیدعلی میرفتاح در روزنامه اعتماد نوشت: امروز دیدم جمعی از هنرمندان هالیوود خواهان بسته شدن توییتر شده اند. قضیه مربوط به بی آبرویی تهیه کننده معروف هاروی واینستین است. بی ربط هم نگفته اند. اگر یک جا، یک وقت رای گیری کنند من به بسته شدن حساب های توییتری رای می دهم.

از بس که فتنه از توییتر درآمده، از بقیه فضای مجازی درنیامده. البته از اینستاگرام و فیسبوک و باقی اپلیکیشن ها گل و بلبل درنمی آید، اما در مجموع وقتی جمع و تفریق می کنیم، می بینیم خیر توییتر کمتر از شر آن است. شر ناموسی اش به درک. اینکه معلوم می شود در سطح بالای تهیه کنندگی هالیوود چه کثافتی در جریان است، کمترین شر توییتر است. چه بسا منافعی هم برای زن و بچه مردم داشته باشد تا بی گدار دل به دریای سینما نزنند. اما مشکل اصلی من با توییتر، توییت های سیاسیِ آدم های اسم و رسم دار سیاسی است. اشتباه نکنید، توییتر فریب تان ندهد، فکر نکنید در دنیا تغییری ایجاد شده و اراذل و اوباش جای سیاستمداران رده بالای دنیا را گرفته اند. این هم شاید قابل بررسی باشد، اما مهم ترین اتفاقی که در این عرصه افتاده، این است که روزنامه ها کنار رفته اند و سیاستمداران بی اعتنا به روزنامه نگاران هرچه را دل شان بخواهد می نویسند و منتشر می کنند.

رمان «بل آمی» را اگر نخوانده اید، بخوانید. مال گی دو مو پاسان است. بیشتر درباره روزنامه نگاری صد سال پیش است. اما برای امروز هم مصداق دارد. در آنجا نکته ظریفی را بازگو می کند که بسیار جالب توجه است. می گوید در اصل این روزنامه نگاران هستند که با نقل قول هایی که از سیاستمداران می آورند جهان را مدیریت می کنند. یک نقل قول خوب از وزیر فرانسه و سرضرب یک جواب خوب تر از سفیر چین می تواند آتش مخاصمه دو کشور را بخواباند و برای مدت های طولانی بین چین و فرانسه صلح برقرار کند.

خوبی روزنامه نگاران/ روشنفکران این است که هر طور بلدند، می خواهند جلوی جنگ را بگیرند و اگرچه می دانند موفق نمی شوند اما سعی می کنند تا جهان قابل تحمل تری بسازند. در عوض سیاستمداران غربی و ژنرال های جنگ افروز دل شان جنگ و خودنمایی می خواهد. برای همین هم هست که عمدتا از روزنامه نگاران بدشان می آید و سعی می کنند این طبقه را از بین ببرند. ترامپ اولین کاری که کرد همین بود که بین خودش و مردم، واسطه «ژورنالیسم» را حذف کرد و به کمک توییتر حرف های خودش را مستقیم به اطلاع عموم رساند. این حرف های سراسر جنگ طلبانه، ابلهانه، یک جاهایی خنده دار و گریه دار، بسیار خطرناک است. اگر به دست مطبوعات می افتاد شک نکنید که تغییر می کرد و تلطیف می شد. تازه بعد از ترامپ است که ما می توانیم بفهمیم در کاخ سفید یا هر کاخ دیگری چه می گذرد. قبلا به واسطه روزنامه ها استنباط مان این بود که سیاستمدارانی باهوش و زیرک و مرموز بر مسند قدرت سوارند.

توییتر که آمد، معلوم شد اکثر هم مشتی کم هوش و خنگ و ساده لوح اند و جا دارد که با اضطراب و ترس و اندوه اخبارشان را پیگیری کنیم. در همین مدتی که ترامپ آمده و در همین مدتی که توییتر به تصرف سیاستمداران درآمده، میزان استرس مردم نیز به حد چشمگیری بالا گرفته، خیلی ترسناک است یکه به دو کردن های امریکا و کره شمالی یا با هر جای دیگر. قبلا روزنامه نگاران نسبتا خردمند حرف ها را تلطیف می کردند، موقع میزانپاژ هوشمندی به خرج می دادند و تاثیرات هیجانی اخبار را دستکاری می کردند حتی ضرب جملات را می گرفتند. طوری که حاصلش جنگ سردی می شد که می توانست ۶٠ سال کش پیدا کند. اما حالا توییتر فضای لخت و بی روحی است که عینا حرف سیاستمدار را منتقل می کند. نه عکسی، نه تبلیغی، نه گل و بلبلی، هیچ چیز. هیچ چیزی نیست جز حرف های بی حساب و کتاب یک رییس جمهور نسبتا دیوانه.
در عرصه های اقتصاد و فرهنگ هم توییتر وضع و حالی بهتر از این ندارد… شاید از اینجا به بعد است که ضرورت حضور روزنامه ها حس می شود و جهان به این نتیجه می رسد که اگر دوباره سیاست را از پشت عینک و قلم ژورنالیست ها دنبال کند، بهتر است و برای تداوم صلح کارسازتر است. چه بسا بعضی سیاستمداران با عقل هم به این نتیجه برسند و به جای وقت تلف کردن پشت توییتر با مطبوعات گفت وگو کنند. روزنامه نگاران جای سیاستمداران حرف بزنند به مراتب بهتر است تا آنها خود، بی پرده و صریح حرف بزنند.