به گزارش سینماسینما؛ عبدالرضا کاهانی کارگردان سینما به تازگی در گفت و گویی مفصل با فرانس ۲۴ که رادیو دولتی فرانسه در گزارشی دو بخشی منتشر کرده، از محدودیت‌ها برای ساخت فیلم در ایران، شیوه‌های دور زدن خطوط قرمز و سرنوشت فیلم‌های اخیرش سخن به میان آورده است. او تاکید کرده خطوط قرمز در سینمای ایران بستگی به اشخاص دارد و یادآور شده سوژه‌ای که او قصد ساختش را داشته، کارگردان دیگری ساخته است.

کارگردان «اراتمند، نازنین، بهاره، تینا»، علاوه بر برخی مضامین سیاسی، نزدیک شدن به مشکلات از جمله مفاسد را نیز خط قرمز می‌خواند. کاهانی در شرایطی که در فیلم «اسب حیوان نجیبی است» در نهایت نشان داده بود که بازیگر فیلم یک زندانی است که از لباس پلیس سواستفاده کرده، در جریان این گفت و گو خبر داده که بعد از اکران این فیلم، پلیس از او شکایت کرده بوده است.

کاهانی در بخشی از این گفت و گو به حضور فریده فرامرزی همسر واقعی رضا عطاران در نقش همسر عطاران در فیلم «استراحت مطلق» اشاره کرده و گفته است: «در فیلم استراحت مطلق من از همسر واقعی یکی از بازیگرها خواستم تا در فیلم بازی کند تا در صحنه‌هایی از فیلم بتوانند زن و شوهر در فیلم هم را لمس کنند و کلا روابط واقعی‌تری با هم داشته باشند. شورای بازبینی به من گفت باید این صحنه‌ها حذف شود، من پاسخ دادم که این‌ها زن و شوهر واقعی هستند، پاسخ دادند که تماشاچی‌ها که این را نمی‌دانند، در نتیجه ما مجبور شدیم متنی به اول این فیلم اضافه کنیم که این خانم واقعا همسر این آقای بازیگر است. مسئله‌ای که باعث خنده تماشاچی‌ها می‌شد، چرا که این مسائل اهمیتی برای آنها ندارد و مسخره به نظر می‌رسد.»

او درباره شیوه‌اش برای دور زدن این ممیزی گفته است: «زمانی که در سال ۹۱ از من خواستند تا زن مذهبی فیلم «بی‌خود و بی‌جهت» را تصحیح کنم و با حذف برخی صحنه‌ها و تغییر برخی دیالوگ‌ها او را به زنی مهربان تبدیل کنم، من به آنها گفتم باشد، من این تغییرات را ایجاد می‌کنم و واقعاً هم این کارها را کردم. تا جایی که بازیگران و دست‌اندرکاران فیلم به من می‌گفتند دارم به کارم خیانت می‌کنم.»

کاهانی افزوده است: «نهایتاً نسخه عوض شده را روی یک دی‌وی‌دی به آنها ارائه دادم، پس از بازبینی اعلام کردند که این نسخه از فیلم مشکلی ندارند، از آنها درخواست کردم که آن دی‌وی‌دی را به من بدهند که تا من این تغییرات در نسخه اصلی فیلم هم اعمال کنم چون نسخه دیگری ندارم. آنها قبول کردند و من هم وقتی از دفتر آنها خارج شدم آن دی‌وی‌دی را شکستم و فیلم را همان‌طور که بود برای اکران به سینماها فرستادیم؛ فیلمی که مردم دیدند بدون سانسور بود و آنها نیز هیچ‌وقت متوجه نشدند!»