طبق تجربه‌ای اثبات‌شده همیشه «ناگفته‌ها»ی مسئولان فرهنگی، هنری – دست‌کم در حوزه مربوط به ما – بیشتر از «گفته‌شده‌ها»یشان است. دلیل ساده‌ای هم دارد. چون بیان هر کلمه‌ای جدا از چارچوب‌های تعیین‌شده در دایره قدرت، قطعا برای مسئول دولتی تبعاتی خواهد داشت، حالا بماند که بیشتر ابعاد چارچوب متغیر هستند! شرایط اما وقتی پیچیده‌تر می‌شود که حرف‌های ناگفته و سؤالات بی‌جواب مخاطبان تلنبار و مشمول مرور زمان شده و آنجا که مسئولان محترم باید پاسخ‌گو باشند که متأسفانه نبودند، تنها میراث برجای‌مانده‌شان چیزی جز مطالبات معوقه نیست و صدالبته دردسر‌های مدیر بعدی را بیشتر میکنند. چنین دردسرهایی گریبانگیر حجت‌الله ایوبی، رئیس سازمان سینمایی، هم شده است. او که در سه‌سال گذشته سعی کرده به سینما آرامش بدهد و برزخ بی‌اعتمادی را با چاشنی سکوت و امید قابل‌تحمل کرده، حالا سعی می‌کند صریح‌تر صحبت کند. ایوبی این‌بار راحت‌تر توانسته حرفش را بزند. چون معتقد است مردم پشتوانه خوبی برای حرکت‌های فرهنگی – هنری هستند.
با توجه به اینکه برایند تحلیل‌ها از دومین دوره برگزاری مستقل جشنواره جهانی فجر مثبت بود، آینده این جشنواره را چگونه می‌بینید؟
پیش از هر چیز از توجه و دقت نظرتان تشکر می‌کنم. به نظرم جامعه خبرنگاران آشنا به فرهنگ و هنر، به طور کلی نقش برجسته‌ای در نقد اصولی، بدون غرض، پیشرفت سینما و فرهنگ دارند. قطعا حساب خبرنگاران صاحب فکر و اندیشه در مطبوعات از کارمندان ارگان‌های حزبی جداست؛ اگرچه ارجاع به گذشته را نمی‌پسندم، ولی گاه ناچارم؛ زیرا گاهی تنها در مقام مقایسه می‌توان تحولات را فهم کرد. اگر به سه سال قبل برگردید و وضعیت سینما را از نقطه‌نظر مخاطبان، مشارکت سینماگران، نحوه برگزاری جشنواره فیلم فجر، گیشه سینماها و… با امروز مقایسه کنید، پیشرفت را حس خواهید کرد. کلا دو نگاه در مدیریت سینما وجود دارد؛ یکی اینکه از اهالی سینما و به طور کلی فرهنگ و هنر به‌مثابه ابزاری در دست دولتمردان استفاده می‌شود و برای آنها بالاتر از این حقی هم قائل نیستند. نگاهی که قبلا در عرصه‌های مختلف در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی شاهدش بودیم. این حاصل نگاه مدیرانی بود که فکر میکردند تعهد، دیانت، سوابق و دلسوزی‌شان برای نظام جمهوری اسلامی ایران بیشتر از اهالی سینما، فرهنگ و هنر است. در این نگاه اهالی فرهنگ و هنر جایی در تصمیم‌سازی، تصمیم‌گیری و مدیریت پروژه‌های فرهنگی و هنری ندارند! بنده این نگاه را نادرست و نوعی خودشیفتگی و خودبزرگ‌پنداری می‌دانم. اما نگاه دیگری وجود دارد که من هم به آن معتقدم که تعهد و دلسوزی اهالی سینمای ایران برای کشور، انقلاب و نظام و علاقه‌شان به اعتلای فرهنگ و هنر ایران‌‍‌زمین از ما، نه‌تنها کمتر نیست، بلکه در مواردی بیشتر هم هست. خیلی از بزرگان سینما موقعیت‌های بسیار خوبی برای زندگی بی‌حاشیه در بهترین کشورهای دنیا را داشتند و دارند، ولی بودن در ایران و خدمت به فرهنگ و هنر را به آسایش و رفاه ترجیح دادند. نشستن روی صندلی ریاست چیزی را تغییر نمی‌دهد. ما مدیران می‌آییم و می‌رویم. برای مدیران صندلی‌های سینما یک موقعیت است، ولی برای سینماگر، سینما همه زندگی اوست و طبیعی است که دلسوزتر از هر مدیری باشد. اگر به سوابق بعضی مدیران نگاه کنید، می‌بینید چون روی صندلی صدارت نشستند، مدعی‌اند باید اهالی فرهنگ و هنر در خدمت‌شان باشند. آنها باید حکم دهند و بقیه اطاعت کنند! اما مجموعه سازمان سینمایی فعلی معتقد است کارها باید به دست اهلش سپرده شود. اتفاقی که در دو جشنواره اخیر؛ جشنواره ملی و جشنواره جهانی فیلم افتاد حاصل این باور قلبی است. اینکه خانه را باید به دست صاحبخانه سپرد. ما مستأجریم، نه صاحب این خانه زیبا و باشکوه.
برچه اساسی به افرادی همچون حیدری و میرکریمی اعتماد کردید؟
گمان می‌کنم هم محمد حیدری و هم سیدرضا میرکریمی در عمل به این پرسش پاسخ دادند. دو جشنواره باشکوه و کم‌نظیر را اجرا کردند. هر دو دبیر، خوش‌فکر با انرژی و معتمد اهالی سینما هستند.
اما برخی معتقدند مسئولیت‌های متعدد آقای میرکریمی در کسوت مدیرعامل خانه سینما، دبیر آینده جشنواره جهانی فیلم فجر و اشتغال در امر فیلم‌سازی باعث می‌شود از یک‌سو کارها فقط به یک جریان فکری سپرده شود و از سوی دیگر، روی کیفیت برگزاری جشنواره تأثیر میگذارد.
شما سال‌هاست که فعال مطبوعاتی هستید و با سینما به‌خوبی آشنایید. هیچ انتخابی با موافقت صدرصدی همراه نخواهد بود. به‌‌هر‌حال هر صنفی درون خودش دسته‌بندی‌ها و مسائل خودش را دارد. انتخاب از درون یک صنف، حتما با مخالفت عده‌ای رو‌به‌رو خواهد شد، ولی نتیجه برای همه، حتی مخالفان هم رضایت‌بخش خواهد بود. برگزاری جشنواره‌ای باشکوه و جهانی سودش برای همه سینماست، حتی برای مخالفان آقای میرکریمی. چه به این موفقیت‌ها اعتراف بکنند یا نکنند. خلاصه همه سوار یکی کشتی‌اند. وقتی کشتی به ساحل نجات برسد، منتقد و غیرمنتقد، موافق و مخالف همه به ساحل امن رسیده‌اند.
در کشورهای توسعه‌یافته، اداره امور هنری و فرهنگی را به مدیران متخصص و کاردان می‌سپارند و فارغ از اینکه کدام حزب سیاسی در انتخابات ریاست‌جمهوری پیروز می‌شود، به کارشان ادامه می‌دهند؛ مثلا مدیر موزه «لوور» ٢٠ سال در پست حساس خود می‌ماند یا سال‌ها رئیس جشنواره فیلم «کن» یک نفر است. چرا چنین نگاهی در فرهنگ و هنر ما وجود ندارد؟
امیدوارم ما هم به این پختگی برسیم و مدیریت فرهنگی را از مدیریت حزبی و سیاسی جدا کنیم.
یکی از مشکلات این دوره جشنواره، فضای کوچک پردیس چارسو بود، هر چند دکوراسیون داخلی آن دلپذیر بود. برای رفع این مشکل چه تمهیدی در نظر گرفته‌اید؟
خب واقعا فضا کوچک بود! چون در ایران کاخ جشنواره نداریم. ساختن کاخ جشنواره از توان بنده هم بیرون است. بااین‌حال مناسب و گرم بود. سالن‌ها و لابی خوبی داشت. وسط شهر و محیط زندگی مردم بود و همه ویژگی‌های متناسب جشنواره را هم داشت. امیدوارم به این نتیجه برسیم که از جشنواره فجر نترسیم و به استقبالش برویم. بپذیریم جشنواره فیلم فجر، فرزند حلال‌زاده و خلف نظام جمهوری اسلامی ایران است. رصدخانه‌ها و توپخانه‌ها را به سمت‌های دیگر نشانه بگیریم.
بااین‌حال هنوز برخی‌ها «دل‌نگران» سینما هستند. برای آنها چه می‌کنید؟
دل‌نگرانی یا دلواپسی بر دو نوع است؛ دلواپسان حقیقی دغدغه‌هایی دارند و نگران فرهنگ و تعالی ارزش‌های دینی‌اند. این دلواپسی محترم و مورد توجه همه ماست. اما عده‌ای که شغل شریف‌شان دلواپسی است، دلواپس چیزهای دیگری‌اند. قدرت به کام‌شان شیرین افتاده بود. حالا دست‌شان از بیت‌المال کوتاه شده. آنها دلشان برای حاتم‌بخشی‌های‌شان تنگ شده! آنها دلواپس مؤسسات صوری هستند که برای گرفتن پول مردم تأسیس می‌شدند! خطاب به دلواپسان واقعی می‌گویم جشنواره‌ای که برگزار شد آبروی نظام جمهوری اسلامی ایران بود. این همه افراد برجسته و هنرمند در کشوری امن و آرام دور هم جمع شدند و کار فرهنگی بزرگی را رقم زدند. اهالی فرهنگ با این دولت و مردم کار کردند. برای خلق این تصاویر ماندگار هرچقدر هزینه کنیم کم است. اگر «دل‌نگران‌نماهای کاسب» ذره‌ای دنیا را بشناسند و قدری دلشان برای این کشور بسوزد به تابلوهایی که در این شش روز در دل و ذهن هنرمندان و مردم خلق و حک شد، ارج می‌گذاشتند، دیگر ناگزیر بودند از همدلی صحبت کنند و نه اینکه تنور خصم را گرم‌تر و برافروخته کنند! اصلا من نه به عنوان رئیس سازمان سینمایی، بلکه به عنوان عضو کوچک این مجموعه بزرگ و عمیق، می‌خواهم بدانم حس‌وحال «دل‌نگران‌ها» در برابر این موفقیت که در اصل توفیق سیاست‌های فرهنگی نظام است، چیست؟ وقتی با میهمانان خارجی صحبت می‌کردم ما را تحسین و نسبت به ایران و فرهنگش ابراز عشق میکردند. چرا نباید قدر بدانیم؟ اگر قدر ندانیم، ناشی از نبود خودباوری ماست. چون ما چیزی از دیگران کم نداریم؛ اما نمی‌دانم چرا می‌خواهند همه چیز را تلخ ببینند؟ به کسانی که دلشان واقعا برای «مقاومت» می‌سوزد می‌گویم که اگر نام سی‌وچهارمین جشنواره جهانی فیلم فجر را «جشنواره مقاومت» می‌گذاشتیم بجا بود. چون فیلم‌هایی که انتخاب کردیم درباره مرحوم صدر، مسائل کشور عراق، گروه تروریستی داعش و… بود. همین‌طور فیلم‌های ایرانی همچون «نفس» و «اروند» یادآور روزهای پیروزی انقلاب و دفاع مقدس بودند. در این جشنواره بزرگداشت آقای سلحشور برگزار شد. بچه‌های جشنواره عمار در بخش «دارالفنون» حضور داشتند. واقعا این کارها قابل دیدن نیست؟ من از این‌همه انکار متحیرم!
کلا در مسائل فرهنگی و هنری نسبت به برخی از کشورها دیرتر وارد گود می‌شویم که متأسفانه دیگر دوران آن سپری شده! به طور مثال این روزها گروه‌های مختلف سیاسی با توجه به قدرت سینما، ارادت ویژه‌ای به آن پیدا کردند. اما یادشان رفته که استفاده تبلیغاتی از فیلم و سینما از نوع فیلم «پیروزی اراده» به کارگردانی لنی ریفنشتال که درجهت حمایت از سلطه‌طلبی مخرب «هیتلر» بوده تاریخ مصرفش گذشته است. انگار سینما به‌مثابه ابزاری در جهت «جنگ قدرت» قرار گفته که طبعا درآینده خروجی خوبی نخواهد داشت. فقط متأسفانه همچنان شاهد سیطره سیاست بر هنر سینما هستیم!
ولی این نکته‌ای که به آن اشاره کردید برای خود اهالی سینما و کسانی که عاملان و خالقان هنر فیلم‌سازی هستند، این‌گونه نیست. جشنواره جهانی برای آقای میرکریمی و گروهش نه برای نمایش و نه در جهت تظاهر بود. نه نانی داشت و نه معبری بود برای ترقی. البته می‌دانم و متوجه حرفتان هستم که قبلا برای خیلی‌ها نان و آبی داشت!
آقای ایوبی! کار از تعجب گذشته! شاید زورشان زیاد است و همچنان می‌توانند سؤال کنند! بگذریم! با این نگاه دولت پیشنهادی برای ساخت کاخ جشنواره ندارد؟
دست نیازم را به سوی مردم دراز می‌کنم؛ همان مردمی که سالن‌های «چارسو» و «کورش» را ساختند. امیدوارم برای هنر و سینمایی که به آن باور و دوستش دارند همت کنند و کاخ جشنواره بسازند. بنده هم به عنوان نماینده دولت نهایت همکاری را می‌کنم که چنین امری محقق شود.
البته فکر می‌کنم ریاست‌جمهوری می‌تواند دراین‌خصوص نقش بسزایی داشته باشد. به‌خصوص که شاهد بودیم با وعده دکتر روحانی و عملکرد دکتر جنتی ارکسترسمفونیک تهران احیا شد. آیا شما پیشنهاد ساخت کاخ جشنواره را نمی‌توانید مطرح کنید؟
من هم امید فراوان دارم که چنین شود. امیدوارم دولت با همه گرفتاری‌هایی که دارد بتواند دراین مسیر کمک کند. یادم می‌آید بعد از حضورم در سازمان سینمایی برای نخستین‌بار که با شما گفت‌وگو می‌کردم، لطف می‌کردید و به من می‌گفتید خوشبین و حتی خوش‌خیال هستید. ولی الان می‌خواهم بگویم خرسندم که این خوشبینی فراگیر شده. دیدید که سینما دوباره برخاست و جان گرفت. الان هم به شما نوید می‌دهم روزهای خوبی در انتظار فرهنگ و هنر ایران است. این را به شما اطمینان می‌دهم حضوری که مردم الان در ساخت‌وساز سالن‌های سینما دارند آینده روشنی را رقم می‌زند.
هر جشنواره درجه الف، مدیر هنری و سفیران قاره‌ای دارد که نمایندگان جشنواره برای کشف استعدادها و انتخاب فیلم‌های جریان‌ساز به کشورهای مختلف سفر میکنند؛ برای مثال سال گذشته خانم آنِکه،نماینده جشنواره برلین، به ایران آمد و فیلم‌هایی همچون «رؤیای دمِ صبح» و « اژدها وارد می‌شود» را انتخاب کرد.آنها به مسائل سینمای ایران این‌قدر تخصصی و هدفمند نگاه میکنند؛ اما چنین نگاهی در کشور خودمان وجود ندارد. دراین‌زمینه جشنواره چه برنامه‌ای دارد؟
صحبت شما کاملا درست است. ما هم در حال انجام همین کاریم. در واقع تا امروز جشنواره بین‌المللی فجر ما دوساله بوده! بدون‌تعارف همه می‌دانیم تا به حال چیزی به نام جشنواره بین‌المللی فیلم فجر نداشتیم. امسال هم شاهد بودید که چقدر ایده‌های خوب و نو در این جشنواره نوپا اجرا شد. یکی از پروژه‌های فوری ما این است که برای جشنواره‌های مهم دنیا که احتمال می‌دهیم بتوانیم فیلم‌های خوبی در آنجا کشف کنیم، افرادی را آموزش دهیم یا از حرفه‌ای‌ها و آموزش‌دیده‌ها کمک بگیریم و اعزام‌شان کنیم.
آیا مدیران و هنرمندان زن هم همچون مردان مشارکت فعال در این بخش خواهند داشت؟
حتما خواهند داشت.
یعنی امیدوار باشیم که تعداد بانوان به یک نفر محدود نمی‌شود؟ به عبارت دقیق‌تر زنان به‌مثابه زینت‌المجالس حضور پیدا نمی‌کنند؟
سعی‌مان را خواهیم کرد. چرا که نه. حضور بانوان باسواد، فرهیخته و توانا باعث افتخار خواهد بود.
جشنواره‌های الف دنیا زیر نظر «فدراسیون بین‌المللی انجمن تهیه‌کنندگان فیلم» (FIAPF) فعالیت میکنند. همان‌طور که می‌دانید این فدراسیون بر کیفیت و کمیت جشنواره‌ها تأثیر میگذارد. از آقای اسفندیاری که چنین سؤالی را پرسیدم، گفتند ما نگاه ویژه‌ای به جشنواره جهانی داریم، ولی تاکنون درخواست عضویت دراین فدراسیون را نکردهایم. نگاه شما دراین‌باره چیست؟
به نظرم با همین شیوه که در پیش گرفته‌ایم اگر جشنواره‌مان را درست اداره کنیم، پیشرفت خواهیم داشت. قرار نیست خودمان را با استانداردهای «فیاپف» مطابق کنیم، بلکه باید جشنواره را با نگاه و قرائت خودمان برپا کنیم.
این صحبت شما نظیر این است که کشور ما درعین اینکه موافق «معاهده منع گسترش هسته‌ای» است، خود را عضوی از «ان.پی.تی» نداند!
همین روش که در پیش گرفته‌ایم، خودبه‌خود باعث می‌شود دیگران هم ما را به رسمیت بشناسند و مطمئن باشید به رسمیت خواهند شناخت.
آیا نگاه‌تان دراین جشنواره با توجه به بضاعت فیلم‌های ایرانی، جذب حداکثری فیلم‌های خارجی است تا در جهت گسترش منافع نظام جمهوری اسلامی و جهان اسلام عمل کنید؟
کاملا درست است. چون قرار نیست شماره ٢ جشنواره کن را برگزار کنیم.
اگر هم بخواهید، نمی‌توانید!
نمی‌خواهیم ولی حتما می‌توانیم. چرا نتوانیم؟!
در این دوره خواستید نظرات طیف‌های مختلف سینمایی را جلب کنید. چرا؟!
بنا به فرمان رهبری دوست داریم جاذبه‌مان بیشتر از دافعه‌مان باشد. جذب حداکثری و دفع حداقلی هدف ماست. معتقدم برای کمک به سینمای ایران، آنهایی که سینماگر و هنرمندند باید جذب شوند. در عوض کسانی را که دنبال منافع شخصی و حزبی در سینما هستند باید از سینما طرد کرد. به نظرم حذف آنها خدمت بزرگی به سینمای کشور است. همان‌هایی که نفس سینما را به شماره انداخته بودند. همان‌ها که می‌خواستند کاخ‌های نخوت و کینه خود را بر ویرانه‌های سینما بنا کنند که خوشبختانه نتوانستند.
برای حذف آنها زورتان می‌رسد؟
مردم آنها را حذف کردند.
آیا برگزاری مراسم بزرگداشت آقای سلحشور درجشنواره هم در راستای همین جذب حداکثری بود؟
بله.
در آن مراسم در سخنانی گفتید که نمایندگان سفرای کشورهای مختلف درملاقات با شما، آثار آقای سلحشور را طلب میکردند؟
بله.
در این میان سفرای کشورهایی مثل فرانسه، آلمان و ایتالیا چنین درخواستی هم داشتند؟
منظورم بیشتر سفرای کشورهای اسلامی بود…
شهرت آقای سلحشور درزمینه ساخت سریال‌های تلویزیونی است و نه فیلم‌های سینمایی که دراین‌صورت برگزاری چنین مراسمی در جشنواره تخصصی فیلم فجر موضوعیت نداشت؟
ایشان خودش هم مدعی سینما نبودند. ولی می‌گفتند سریال‌هایی که ساختم پربیننده و جذاب بود.
دراین‌صورت چرا تلویزیون این بزرگداشت را برپا نکرد؟
از خودشان سؤال بفرمایید.
تحلیل شما از آقای سلحشور چیست؟ آیا ایشان نماینده یک جریان فکری بودند یا سینماگری بالفطره؟
ایشان خودش معتقد بود سینماگری بالفطره هستند که در هیچ مدرسه سینمایی تحصیل نکردند ولی کسی بود که مفهوم تصویر را می‌فهمید.
هر جشنواره‌ای اساسنامه‌ای دارد که مطابق آن برگزار می‌شود. خط قرمزهای جشنواره جهانی چیست؟
عده‌ای فکر میکردند و هنوز هم میکنند که هیچ فیلم خارجی در ایران قابل نمایش نیست. این جرئت را از سال قبل پیدا کردیم و به دارندگان چنین دیدگاهی ثابت کردیم که می‌توانیم فیلم‌های خارجی را مطابق قوانین و عرف جامعه ایران پخش کنیم. فیلم‌های خوبی در دنیا وجود دارد که در ایران قابل نمایش‌اند. اگر فیلمی ممیزی حداقلی داشته باشد، می‌توان با صاحبان فیلم‌ها صحبت کرد که تغییرشان دهیم. نه اینکه صاحبان فیلم را در زمان نمایش فیلم‌شان درجشنواره به بازار ببریم تا صنایع دستی بخرند و نبینند با فیلم‌شان چه کردیم!!!
یکی از وظایف «فیاپف» این است که از حقوق معنوی هر اثر هنری حفاظت کند. درحالی‌که در ایران رعایت‌نکردن قانون کپی‌رایت رایج است؛ برای مثال رضا عطاران فیلمی به نام «ردکارپت» ساخت و در جشنواره کن از ستارگانی همچون آیشواریا رای و تیلور سوییفت تصویر گرفت، بدون اینکه اجازه پخش از آنها داشته باشد. در جشنواره جهانی فجر به چنین نکاتی توجه می‌شود؟
اتفاقا بنده و آقای میرکریمی تلاش کردیم صددرصد هنجارهای مربوط به کپی‌رایت و حق معنوی مؤلف را رعایت کنیم؛ چون هنوز در ایران خیلی با این مفاهیم آشنا نیستیم؛ یعنی نمی‌دانیم مالکیت معنوی فیلم از مادی آن مهم‌تر است. نفی نمی‌کنیم که ممکن است اتفاقی از دست ما خارج شود، اما دست‌کم در این دو جشنواره اخیر چنین اتفاقی نیفتاد. درست است که ما قانون کپی‌رایت را امضا نکردهایم، ولی وقتی اعلام می‌کنیم جشنواره جهانی فجر، یعنی ضوابط و مقررات جهانی را پذیرفته‌ایم.
درباره حضور رسانه‌های خارجی چه برنامه‌ای دارید؟ مثلا برای ورود خبرنگاران به جشنواره کن حتما باید پولی پرداخته شود و … .
یکی از تجربه‌های خوب این جشنواره این بود. کارهایی که در کشورهای پول‌دار و کم‌فرهنگ مثل کشورهای عربی رایج است که پول خرج میکنند و هتل‌های پنج‌ستاره و … در اختیار میهمانان می‌گذارند، نکردیم. حتی ما جوایز را به ریال اعلام کردیم. گمان نمی‌کنم تاکنون چنین اقدامی صورت گرفته باشد. به عنوان یک ایرانی این اقدام جشنواره را تحسین می‌کنم.
اخیرا شورای راهبردی سینمای ایران پنجمین بیانیه خود را درباره اکران آزاد فیلم‌ها منتشر کرد. نظرتان دراین‌باره چیست؟
همه حرف‌ها و صداهای سینما شنیدنی و محترم‌اند. البته اصناف هم تعریف خودشان را دارند.
در اظهاراتی گفتید سینماگران شنیدنی‌اند. آیا واقعا این‌گونه است؟
ممنون که یادآوری کردید. سینماگران ما شنیدنی و دیدنی هستند. آنچه در روزی نفس‌گیر پس از چند ساعت بازدید و سخنرانی و گفت‌وگو گفته شد، اصلا به این معنا نبود که عزیزان فرهیخته سینمایی حرف‌هاشان شنیدنی نیست. سؤال شد چرا به سخنان تلخ، گزنده و طولانی‌ای که کارگردانی علیه شما می‌گوید تنها با یک جمله پاسخ می‌دهید؟ در پاسخ می‌خواستم بگویم ترجیح می‌دهم به دلیل علاقه‌ام به سینما و سینماگران حتی منتقد، این سخنان را نشنیده بگیرم و به جای آن فیلم دیدنی‌تر او را ببینم. اصلا منظورم به اهالی سینما نبود. اگر چنین برداشتی شد حتما تصحیح می‌کنم. البته اهالی سینما هم این دانشجوی کوچک را می‌شناسند و یقینا چنین برداشتی نکردند.
پیاله آلبالوی فاسدِ تقدیمی از سوی دانشگاه خودتان، دانشگاه امام صادق (ع) را میل کردید؟! چسبید؟!
البته بچه‌های امام صادق(ع) را از خود می‌دانم و دوستشان دارم. بچه‌های بسیج امام صادق(ع) هم باید مانند همه بسیجی‌ها همین طور حساس باشند، حرف بزنند و نقد کنند. این ماهیت دانشجویی است. اما من این پیاله را چون گفتند «فاسد» است، نمی‌پذیرم و برمی‌گردانم؛ چراکه بنده از آن دسته از دانش‌آموختگان امام صادق(ع) هستم که در میخانه عشق و ادبِ پیر دیرمان استاد «مهدوی کنی» به می ناب خو کرده‌ام و می دروغین و فاسد به مزاجم ناسازگار است و به قول خیام: «من بی می ناب زیستن نتوانم/ بی باده کشید بار تن نتوانم».
منبع: شرق / فرانک آرتا