سینماسینما، محمد حقیقت – پاریس

سینمای فرانسه که میدان خوبی به کارگردانان زن داده است، در دو سه سال اخیر فیلم‌های بسیاری از آنان را نیز راهی اکران کرده است که اغلب هم با موفقیت همراه بوده است. از آخرین آنها باید از «بولینگ ساترن» ساخته خانم پاتریسیا مازوئی نام برد که همواره سوژه های اجتماعی را برای فیلمهایش در نظردارد. وی در این اثر مرد محور به ریشه های تقابل دو برادر می پردازد که هر دو از یک پدر، اما از دو مادر هستند. کارگردان به ترسیم تفاوت های آنان پرداخته که در نهایت خشنونت رو به افرایش برادر کوچک به یک تراژدی سیاه منجر می شود و به نوعی داستان هابیل و قابیل را برای بیننده به یاد می آورد. 

داستان از زمانی آغاز می شود که بعد از مرگ پدر که صاحب یک بولینگ در شهر کان است، بردار بزرگ (گیوم)  اداره بولینگ را به برادر کوچکش(کانتن) که چندان فعالیت کاری ندارد، واگذار می کند. بنظر می آید کانتن، چندان احساس راحتی نمی کند، کار اداره کردن بولینگ  با نام ساترن را ناشیانه انجام می‌دهد و کم کم کسب و کار از رونق می افتد. برادر بزرگ  که در اداره پلیس کار می کند برای کمک به او آپارتمان خود را هم به همراه سگ نگهبان بولینگ، به کانتن واگذار می کند. 

در شبی بارانی تماشاگر متوجه می شود که کانتن در ایجاد ارتباط با زنان دچار ناتوانی جنسی است. در شب های بعد وی دختر زیبائی که در بولینگ با او آشنا شده را به منزل برده، و رفته رفته در اثر همین ناتوانی جنسی با خشونت بسیار با او رفتار کرده و او را به قتل می رساند. 

این کار او بعدا ادامه می یابد و برادر پلیس‌اش مسئول یافتن قاتل می‌شود. همزمان در این بولینک گروهی از شکارچیان آن منطقه اغلب ضیافت های شبانه و کنجکاوانه خود را آنجا ترتیب می دهند و از خود اعمال خشونت آمیز در کشتن حیوانات بروز می دهند که کانتن را تحت تاثیر قرار می‌دهد. از اینجا به بعد کارگردان، پاتریسیا مازوئی علاقه مندی بیشتری به نشان دادن خشونت های مردانه و تهاجمی نشان می دهد و فیلم وارد عرصه تریلر تاریکی می شود. گیوم به دنبال یافتن سرنخی از قاتل به برادر خود می‌رسد و تماشاگر شاهد خشونت به اوج رسیده می شود.

کارگردان: پاتریسیا مازوئی

 متولد ۱۹۶۰در شهر دیژون تحصیلات ابتدائی خود را کرده، سپس در رشته تجارت به تحصیل پرداخت در همانجا یک سینه کلوب راه اندازی کرد. در سال ۱۹۸۲ برای ادامه تحصیل به امریکا رفت و در آنجا بود که با آنیس واردا فیلمساز مشهور فرانسوی آشنا شد که در حال ساختن فیلم دیوارها بود. سپس به عنوان تدوینگر با او همکاری کرد. او در سال ۱۹۸۴ فیلم کوتاهی ساخت در سال ۱۹۸۹ نخستین فیلم بلندش را کارکردانی کرد که در بخش نوعی نگاه جشنواره کن پذیرفته شد. بعدا فیلمهای دیگری برای تلویزیون و سینما ساخت از جمله تراولتا و من که در جشنواره لوکارنو یوزپلنگ برنز را بدست آورد. در سال ۲۰۰۰ فیلم سن سیر را کارگردانی کرد وی کلا ۶ فیلم بلند ساخته که بولینگ ساترن آخرین آن است و در مسابقه جشنواره لوکارنو شرکت کرد. جدا از این او چندین فیلم کوتاه نیز ساخته است.