سینماسینما، ترجمه: فریبا جمور؛

دیوید لینچ، نویسنده و کارگردان ۷۸ ساله که ساخت آثاری چون «مخمل آبی»، «توئین پیکس» و «جاده مالهالند» را در کارنامه دارد در گفتگویی ویدیو بیان کرد: «برای نشون دادن رنج، لازم نیست رنج بکشید. برای نشون دادن غم، لازم نیست غمگین باشید؛ اون رو تو داستان بیارید.

من نمی‌دونم تو سر هنرمند چی می‌گذره اما فکر می‌کنم همه هنرمندان بزرگ عاشق کار کردن بودن. خیلی از مردم می‌گن رنج برای هنر خوبه می‌گن ونگوک رو ببین، من میگم بذار یه نگاهی به ونگوک بندازیم. ونگوک نقاشی نمی‌کشید چون ازش متنفر بود. احتمالا تنها زمانی که خوشحال بود، وقتی بود که نقاشی می‌کشید. نقاشی می‌کرد چون عاشق نقاشی بود و بقیه زندگی‌اش تقریبا فاجعه بود؛ کارهاش فروش نمی‌رفت، ورشکسته بود، احتمالا خیلی گرسنه بوده.

عقل سلیم میگه رنج باعث کاهش و دشمن خلاقیته. اگر کسی افسرده است اصلا دوست نداره حتی از تخت خوابش بیرون بیاد چه برسه به اینکه کار کنه.

اگر ناراحتید یا مملو از خشم هستید، این ذهنتون رو مشغول می‌کنه. شاید نقاشی‌های خشمگین بکشید؛ خب که چی؟ می‌تونید نقاشی‌های خشمگین بکشید اما موقع کشیدن خوشحال باشید. این ایده رمانتیک، ایده‌ی این فرانسوی‌هاست؛ این آدم گرسنه‌ی زیر اتاق شیروانی خیلی رمانتیکه، سردشه، گرسنشه و این رمانتیکه. برای همه رمانتیکه جز خودش. اگر می‌خواست صادق باشه می‌گفت نمی‌خوام اینجا از سرما یخ بزنم، نمی‌خوام وارد این بازی نمایشی بشم، نمی‌خوام گرسنه باشم، می‌خوام حالم خوب باشه و نقاشی بکشم. اگر واقعا صاق باشن می‌گفتن خیلی بهتره که کار کنی و عذاب نکشی مخصوصا اگه می‌دونستن ایده‌های بیشتری به ذهن‌تون می‌رسه؛ کی می‌دونه کجا؟»

تنظیم زیرنویس برای ویدیو: سامان بیات