سینماسینما، نوشته: خسوس خیمنز – ترجمه: مهگان فرهنگ
ایزابل کوشت با فیلم «سه وداع» جشنواره وایادولید (سِمینسی) Seminci را افتتاح کرد:
این نوشتار گفتوگویی است با کارگردان فیلم، ایزابل کوشت، و یکی از بازیگران آن، فرانچسکو کاریل، این فیلم با همکاری شبکه RTVE ساخته شده و از ۶ فوریه ۲۰۲۶ در سینماها اکران میشود.
ایزابل کوشت، کارگردان فیلمهایی مانند «کتاب فروشی» و «زندگی پنهان کلمات»، با فیلم جدیدش سه وداع هفتادمین دوره جشنواره بینالمللی فیلم وایادولید (سِمینسی) را افتتاح کرد.
این فیلم بر اساس رمان «سه کاسه» اثر نویسنده و فعال نامدار ایتالیایی، میکلا مورجیا، ساخته شده است. بازیگرانی چون آلبا روهوآخر، الیو جرمانو، ساریتا چوهدوری و فرانچسکو کاریل در آن ایفای نقش کردهاند. فیلم در ایتالیا پرفروشترین فیلم سال شده و مورد تحسین قرار گرفته است.
داستان درباره مارتا (با بازی آلبا روهوآخر) و آنتونیو (با بازی الیو جرمانو) است؛ زوجی که پس از جدایی، هر کدام با زندگی و تنهایی خود روبهرو میشوند.
آنتونیو، آشپزی بااستعداد، در کار خود پناه میگیرد و مارتا، در کنار غم جدایی، درمییابد که بیمار است. همین آگاهی باعث میشود به زندگی نگاهی تازه پیدا کند و قدر لحظهها را بیشتر بداند.
ایزابل کوشت درباره الهام فیلم میگوید:
این آخرین کتابی بود که میکلا مورجیا پیش از مرگش نوشت؛ مجموعهای از داستانها. با هم فیلمنامه نویسم، انریکو د نینو، دو داستان را انتخاب کردیم که ارتباطی با دوران کرونا نداشتند. از آن دو داستان ایده فیلم متولد شد. شخصیت مارتا در واقع از خودِ میکلا الهام گرفته است که پیش از انتشار کتاب درگذشت.
شباهت با فیلم زندگی من بدون من
کوشت ادامه میدهد: این فیلم از نظر روحیه و مضمون، تا حدی شبیه «زندگی من بدون من» است. آن فیلم درباره زنی بود که با مرگ روبهرو میشود و به فکر میراثی است که برای دخترانش میگذارد. در سه وداع نیز با زنی تنها روبهرو هستیم که تصمیم میگیرد باقی عمرش را همانطور که خودش میخواهد زندگی کند، نه بر اساس انتظار دیگران.
او میگوید: خبر بیماری باعث میشود مارتا نگاهش به جهان، دوستانش و حتی جداییاش تغییر کند. برای تحمل تنهایی، حتی به خوانندهای کرهای روی مقوا پناه میبرد! این فیلم به نوعی درباره تغییر زاویه دید نسبت به زندگی است.
در ادامه کوشت توضیح میدهد:
بعد از نمایش فیلم، خیلی از مردم برایم نوشتند؛ حتی کسانی که بیماریهای لاعلاج دارند. میگفتند اول نمیخواستند فیلم را ببینند، اما وقتی دیدند، تصمیم گرفتند بقیه عمرشان را همانطور که دلشان میخواهد بگذرانند، نه طبق قضاوت دیگران. فکر میکنم فیلم روحیهای مثبت و امیدبخش دارد.
و درباره وداعها میگوید:
به نظر من، وداع زیباترین چیز دنیاست. سلام پر از احتمال است، اما یک خداحافظی زیبا واقعاً شگفتانگیز است.
بازیگران برجستهای در این فیلم حضور دارند، اما آلبا روهوآخر بدون تردید نقش اصلی و درخشانترین چهرهی اثر است.
ایزابل کوشت میگوید:
اولین بار آلبا را در فیلم «دوشیزه سوگندخورده» (۲۰۱۵) ساختهی لائورا بیسپوری، که از دوستان من است، دیدم. در آن فیلم نقش زنی آلبانیایی را بازی میکرد و بازیاش مرا شگفتزده کرد. همان موقع با خودم گفتم: «میخواهم با او کار کنم.» و حالا، ده سال بعد، بالاخره این آرزو برآورده شده است.
او در ادامه می گوید وقتی پروژهی سه وداع شکل گرفت، با خودم گفتم: اگر آلبا بپذیرد، فیلم را میسازم. فقط ده صفحه از فیلمنامه را برایش فرستادیم، در حالیکه هنوز کامل نشده بود، و او همان موقع قبول کرد. برای من الهامبخش بود، چون از آن لحظه فیلمنامه را با در نظر گرفتن او نوشتیم و همین باعث شد بتوانیم ظرافتها و احساسات کوچکی را در فیلم بگنجانیم. بهنظر من، او یکی از بهترین بازیگران سینمای اروپا است — در واقع، برای من بهترینِ آنهاست.
او همچنین درباره همکاری با انریکو دنینو میافزاید:
آلبا و انریکو سالها پیش در فیلمی نقش قدیسان فرانسیس و کلارا را بازی کرده بودند. همان ابتدا روشن بود که برای ایفای نقش این زوج در سه وداع کاملاً مناسباند.
کوشت بار دیگر با ساریتا چوهدوری همکاری کرده است؛ همان بازیگری که در فیلم «برف در بنیدورم» نیز حضور داشت. او همچنین برای نقش جدید از فرانچسکو کاریل، بازیگر فیلم یک عشق استفاده کرده است.
میدانستم ساریتا در رم بزرگ شده و ایتالیایی را عالی صحبت میکند. در فیلم نقش پزشک را دارد و برایم مهم بود که این شخصیت صرفاً یک دکتر خشک نباشد، بلکه انسانی باشد که با بیمار همدردی میکند.
درباره کاریل هم میگوید: او بازیگر بسیار بااستعدادی است و انسانی مهربان. نقش او در کتاب نبود؛ ما برای خودش نوشتیم. لطافت ذاتی و طبیعیاش دقیقاً همان چیزی بود که برای این شخصیت لازم بود.
ایزابل کوشت؛ کارگردانی که همیشه در سفر است . او که تقریباً هر فیلمش را در زبانی و شهری تازه میسازد، میگوید: گاهی از خودم میپرسم چرا این کار را میکنم، چون اینکه آدم برود خارج از کشور فیلم بسازد، خیلی خوب دیده نمیشود. اما من را در هر جایی رها کنی، خیلی زود خودم را تطبیق میدهم. حتی سعی میکنم زبان آنجا را یاد بگیرم. حالا کمی ایتالیاییام را از دست دادهام، اما وسط فیلمبرداری لحظهای بود که با خودم گفتم: خدایا، دارم ایتالیایی حرف میزنم، نه اسپانیایی!
نمیدانم این میلِ سفر و ماجراجویی از کجا در من آمده، اما وقتی برای پروژههای خارجی باز باشی، آن پروژهها خودشان سراغت میآیند. من همیشه سریع خودم را به آب میزنم. البته واقعیت این است که فیلمبرداری در رم خودش یک تجمل است.
در همین جشنواره وایادولید، مستند «عینکهای ایزابل کوشت» از مجموعه «ضروریها» به کارگردانی سانتیاگو تابرنرو نیز نمایش داده شد و درباره اوست.
کوشت در مورد این فیلم میگوید:
هنوز جرأت نکردهام آن را کامل ببینم. قرار است اینجا، در جشنواره، همراه با خانوادهام و حتی مادرم که در فیلم حضور دارد تماشا کنم. راستش، دیدن این مستند برایم از دیدن فیلم خودم هم سختتر است!
نقش فرانچسکو کاریل
فرانچسکو کاریل،بازیگر فیلمهای «یک عشق» و «سالهای نو»، در «سه وداع» نقش استاد فلسفه را بازی میکند که عاشق مارتا میشود و حضورش به تکیهگاه و نجاتدهندهای برای او بدل میشود.
او میگوید: شخصیت من ضدقهرمان است، پر از ترس و تردید، اما حضورش به زندگی مارتا نوری تازه میدهد. فیلم با لطافت و بدون سنگینی درباره مرگ حرف میزند، و همین باعث میشود تماشاگر راحتتر با آن ارتباط بگیرد.
کاریل که بهخوبی ایتالیایی صحبت میکند، توضیح میدهد:
مادرم ایتالیایی است و پدرم اهل مادرید. در دبیرستان ایتالیایی درس خواندم، پس ایتالیایی زبان مادری من است. تا پیش از این هیچوقت فکر نمیکردم در ایتالیا بازی کنم. جالب اینکه درست هنگام فیلمبرداری در رم، یکی از فیلمهای اسپانیاییام در همانجا اکران شد.
او میگوید: در فیلم، رم چهرهای واقعیتر دارد. هرچند برخی صحنهها در مناطق توریستی گرفته شده، اما محلههای کمترشناخته شده هم در آن دیده میشود. رم هنوز اصالت خود را حفظ کرده، چیزی که در بسیاری از شهرها از بین رفته است. مردم رم به شهرشان افتخار میکنند و این حس در فیلم هم جاری است.
کوشت و پروژههای آینده
این دومین باری است که فرانچسکو با ایزابل همکاری میکند، پس از فیلم «یک عشق» (۲۰۲۳). او میگوید:
خیلی وقتها حتی متوجه نمیشوی که او دارد فیلمبرداری میکند. هر دو تجربهمان با او بسیار آرام بودند و فرصت داشتیم دربارهی زندگی حرف بزنیم، نه فقط دربارهی فیلم. چیزی که واقعاً مرا شگفتزده میکند ــ و در عین حال برایم افتخار است ــ اعتماد ایزابل به بازیگرانش است. او با عشق زیادی به ما نگاه میکند و این خیلی زیباست. باعث میشود احساس کنی بخشی از پروژهای واقعی هستی.
در پاسخ به این که آیا خودش را بهعنوان یک معلم در دنیای واقعی تصور میکند، فرانچسکو میگوید:
چند باری تدریس کردهام و راستش شباهتهایی میان این دو وجود دارد، چون در نهایت، در هر دو مقابل تماشاگر کار میکنی و ابزار اصلیات متن و کلام است. اما خودم را بهعنوان یک معلم تماموقت تصور نمیکنم.
در مورد پروژههای آیندهاش، فرانچسکو کاریل میگوید:
روز ۷ نوامبر قرار است نمایشی را در تئاتر ماریا گوئررو در مادرید روی صحنه ببرم به نام شور و شوق (El Entusiasmo). این اثر نوشته و کارگردانی پابلو رِمون است و در کنار مارینا سالاس، رائول پریتو و ناتالیا ارناندس بازی میکنم. پروژهای است که برایم بسیار عزیز است و میتوانید تا ۲۸ دسامبر ما را آنجا ببینید. واقعاً بیصبرانه منتظرم.
- منبع
https://share.google/WFtLR9pbMIfsbnRbZ