سینماسینما، نوشته‌ی فرناندو پرز سانچز/ ترجمه: مهگان فرهنگ
اولین بار که اصطلاح «ارزش‌های تولید» را شنیدم، در یک کلاس فیلم در دانشگاه بود. استاد فوق‌العاده‌ی من در مورد این صحبت می‌کرد که، چه فیلمی را دوست داشته باشید یا نه، ارزش تولید آن غیرقابل‌انکار است. من از شنیدن این اصطلاح خوشم آمد و همچنین از این‌که شروع به دیدن فیلم‌ها از این دیدگاه کردم. (به‌طور خلاصه، می‌توان ارزش تولید را در لباس‌ها، صحنه‌آرایی، فیلم‌برداری، نورپردازی، موسیقی – به‌عبارت‌دیگر، هر چیزی غیر از فیلمنامه، داستان یا اجراها-تشخیص داد.)
اگر کسی در آن کلاس دانشگاه به من می‌گفت که چند سال بعد، خود را در حال آماده شدن برای سفر به کلمبیا خواهم یافت تا ببینم که چگونه یک اقتباس تلویزیونی از «صد سال تنهایی» در حال فیلم‌برداری است، واقعاً باور نمی‌کردم.
لحظاتی قبل از حرکت به بوگوتا، انتظارات خاصی ندارم، بلکه بیشتر روی جذب هرچه بیشتر مطالب در حین خواندن تازه‌ای از مشهورترین رمان گابریل گارسیا مارکز تمرکز کرده‌ام. از خودم می‌پرسم که چه دیدگاه‌هایی را کارگردانان شجاع این مجموعه (آلکس گارسیا لوپز و لورا مورا) در مورد رویکرد خود به اشتراک خواهند گذاشت و چگونه فیلم‌نامه‌نویسان جسور (خوزه ریورا، ناتالیا سانتا، کاملا بروگز، ماریا کامیلا آریاس و آلباتروس گونزالس) موفق به اقتباس این داستان پیچیده با خط‌های زمانی درهم‌تنیده و شخصیت‌های چندلایه شده‌اند.
چرا این پروژه تأخیر داشت؟
در سپتامبر ۲۰۲۳ هستیم، پنج سال پس از آن‌که نتفلیکس برای اولین بار تأیید کرد که این پروژه چراغ سبز گرفته است. چرا این تأخیر؟ اول از همه، یک مرحله‌ی تحقیقاتی گسترده وجود داشت؛ «بدون عجله، زیرا زمان عامل حیاتی نبود، به‌ویژه با در نظر گرفتن این‌که این رمان بیش از ۵۰ سال قدمت دارد»، فرانسیسکو راموس، معاون محتوای نتفلیکس برای آمریکای لاتین، می‌گوید. راموس در ایباگه، اولین توقف من، همراه با گارسیا لوپز حضور دارد، در یک ضیافت شام که در آن پیش‌نمایشی از آنچه فردا خواهیم دید را با دیگر روزنامه‌نگاران به اشتراک خواهند گذاشت.
ساختن ماکوندو از ابتدا
فرایند آماده‌سازی داستان، انتخاب بازیگران، مکان‌یابی و ساخت صحنه‌ها بسیار دقیق بود. «فیلم‌برداری به‌عنوان یک تمرین خلاقانه آغاز می‌شود، با جمع شدن ما در یک اتاق برای بحث درباره‌ی ایده‌ها با فیلم‌نامه‌نویسان. اما در نهایت، به یک چالش لجستیکی تبدیل می‌شود که در آن وظایف باید با دقت انجام شوند و عمدتاً از اشتباهات یاد گرفته شود»، کارگردان توضیح می‌دهد.
آلکس گارسیا لوپز، که اصالتی آرژانتینی دارد، تجربه‌ی کار با پروژه‌های بزرگ و پیچیده‌ای مانند «ویچر» و «ماجراجویی‌های خنک سابرینا» را به «صد سال تنهایی» آورده و به آن چشم‌اندازی جهانی داده است. در مقابل، نگاه خاص کلمبیایی به لورا مورا سپرده شد، که به دلیل کارگردانی پروژه‌هایی مانند «پابلو اسکوبار: رئیس شرارت» و «پادشاهان جهان» شناخته شده است.
آیا گابریل گارسیا مارکز از این اقتباس راضی می‌شد؟
سال ۱۹۵۵، گابریل گارسیا مارکز زمانی را در ایباگه گذراند، زمانی که فیلم‌نامه‌ی «ادیپو آلکالده» را نوشت-هفت سال قبل از انتشار «صد سال تنهایی». آیا دوست داشت ببیند که اقتباس اثری که خودش آن را غیرقابل‌اقتباس می‌دانست، در اینجا فیلم‌برداری می‌شود؟ هیچ‌کس نمی‌تواند این را با اطمینان بگوید. اما آنچه می‌توان حدس زد، این است که احتمالاً از توجه و زمانی که این تیم تولید برای یافتن و ساختن ماکوندو صرف کرده‌اند، قدردانی می‌کرد.
چالش‌های فیلم‌برداری
یکی از مهم‌ترین چالش‌های این تولید، گذر زمان بود، زیرا داستان «صد سال…» را پوشش می‌دهد. برای حفظ اصالت، چهار نسخه‌ی مختلف از ماکوندو از ابتدا ساخته شد. دیگو رامیرز شرمب، تهیه‌کننده‌ی اجرایی مجموعه، توضیح می‌دهد: «در این تولید، بزرگ‌ترین چالش گذر زمان بود، زیرا داستان یک قرن را شامل می‌شود و این موضوع روی صحنه‌ها، لباس‌ها، بازیگران و همه‌چیز تأثیر گذاشت. همه‌چیز باید با دوره‌های زمانی مختلف مطابقت می‌داشت.»
داخل خانه‌ی بوئندیا
ما با دقت، باربارا انریکه را دنبال می‌کنیم که هر مسیر را مانند کف دست خود می‌شناسد. خانه‌ی بوئندیا مانند یک تردستی در داخل یک چادر خاکستری پنهان شده است که ساخت آن از آوریل ۲۰۲۳ آغاز شد.
انریکه توضیح می‌دهد: «همه‌ی گیاهانی که در باغ‌ها می‌بینید، زنده هستند.» خانه در سرسبزترین حالت خود است، با گیاهانی در باغ‌های جلو و پشت-ذرت، قهوه، موز، بگونیا-که همگی مستقیماً از رمان الهام گرفته شده‌اند. برای حفظ اصالت، طراحی فضای سبز توسط مارتا دوکه، یک متخصص کلمبیایی، انجام شد که خود او نیز به کتاب «گیاهان ماکوندو» نوشته‌ی سانتیاگو مادریانیان متکی بود؛ کتابی که در سال ۲۰۱۴ منتشر شده و گونه‌های گیاهی داستان گابریل گارسیا مارکز را به‌دقت بررسی کرده است.
خیابان‌های ماکوندو
در خیابان‌های ماکوندو، جزئیات ظریف بسیاری وجود دارد که به خانواده‌ی نویسنده ادای احترام می‌کند. به‌عنوان‌مثال، خیابانی با نام «پاپاللو» وجود دارد، لقبی که گابریل گارسیا مارکز در کودکی برای پدربزرگش استفاده می‌کرد. خیابان دیگری به نام «ربکا» نام‌گذاری شده است، شخصیتی که مانند خواهر نویسنده در کودکی خاک می‌خورد.
این ماکوندو در دوران طلایی خود است، با مغازه‌ی سیگار، بقالی، نجاری، هتل یعقوب، و مغازه‌ی پی‌یترو کرسپی، که پر از اسباب‌بازی‌ها و اشیای کوچک است. برای ساخت آن، وسایل از مجموعه‌های عتیقه خریداری شده و توسط هنرمندان کلمبیایی مرمت یا توسط صنعتگران از چوب ساخته شده‌اند.
نتیجه‌گیری
تیم تولید آگاه است که نمی‌تواند همه را راضی کند. اما از نظر ارزش‌های تولیدی؟ سریال «صد سال تنهایی»، یکی از جاه‌طلبانه‌ترین و عظیم‌ترین آثار تولیدشده در آمریکای لاتین، از این حیث بی‌نقص است.
منبع : وب سایت
https://www.vogue.com/article/one-hundred-years-of-solitude-netflix-site-visit