به گزارش سینماسینما، «کن لوچ» فیلمساز مطرح انگلیسی پیش از پانزدهمین حضورش در جشنواره کن، در گفتگو با هالیوود ریپورتر، اذعان کرد که «واقعاً، ساخت دوباره یک فیلم بلند برایش دشوار خواهد بود و گفت: «فیلم‌ها چند سال طول می‌کشد و من تقریباً ۹۰ ساله خواهم شد و قابلیت‌هایتان رو به کاهش است. حافظه کوتاه‌مدت شما از بین می‌رود و بینایی من در حال حاضر بسیار مزخرف است، بنابراین بسیار مشکل است».

البته «لوچ» پیش از این نیز چند بار اعلام بازنشستگی کرده بود. وقتی در سال ۲۰۱۴ فیلم «جیمی هال» را به مسابقه کن آورد، قبلاً اعلام کرده بود که آخرین فیلم بلند او بوده است. اما انتخاب دولت محافظه‌کار در سال ۲۰۱۵ و کاهش رفاه اجتماعی باعث شد که او در سال ۲۰۱۶ پشت دوربین فیلم «من، دنیل بلیک» (I, Daniel Blake) برود. این فیلم که حمله‌ای جدی به سیستم مزایای بریتانیا است، دومین نخل طلای را برای این سینماگر پس از فیلم «بادی که مرغزار پیچید» در سال ۲۰۰۶ به همراه داشت و به شعاری برای عدالت اجتماعی در سراسر جهان تبدیل شد.

او پس از آن و در سال ۲۰۱۹ فیلم «متاسفیم جا ماندی» را ساخت که حمله‌ای شدید به ماهیت شکننده و مضر اقتصاد گیگ، که از طریق داستان مردی که برای یک سرویس تحویل آمازون کار می‌کند روایت می‌شود. «لوچ» پس از نمایش این فیلم در کن دوباره گفت که این فیلم آخرین فیلم او خواهد بود که به کن می‌آید اما باز هم اینطور نبود.

این سینماگر مطرح امسال و برای پانزدهمین بار با فیلم جدیدش «بلوط پیر» پا به بخش رقابتی کن خواهد گذاشت. «بلوط پیر»، که مانند «من، دنیل بلیک» و «متاسفیم جا ماندی»، در شمال شرقی انگلستان فیلمبرداری شده، حول آخرین میخانه ای می چرخد که در یک دهکده معدنی سابق همچنان خود را سر پا نگه داشته و روزهای سختی را پشت سر گذاشته است اما پس از ورود پناهجویان سوری به کانون تنش تبدیل می‌شود.

«لوچ» حالا با ۱۵ بار حضور در بخش رقابتی جشنواره کن، رکورددار و قهرمان معتبرترین رویداد سینمایی جهان است. وی اولین‌بار در سال ۱۹۷۹ با فیلم «جک سیاه» به جشنواره‌ی‌ کن رفت که جایزه‌ی فیپرشی را دریافت کرد و در سال ۱۹۸۱ با فیلم «نگاه‌ها و لبخندها»اولین‌بار نامزد نخل طلا شد که دو جایزه‌ی کلیسای جهانی و سینمای جوان را به‌ دست آورد.

این کارگردان سرشناس در سال ۱۹۹۰ با فیلم سیاسی «دستورکار پنهان» بار دیگر نامزد نخل طلای کن شد و این‌بار هم دو جایزه‌ی هیات‌داوران و کلیسای جهانی را به خود اختصاص داد.

«کن لوچ» در سال ۱۹۹۱ با فیلم «اراذل و اوباش» به جشنواره‌ی کن رفت و جایزه‌ی فدراسیون بین‌المللی منتقدین فیلم را گرفت. پس از آن با فیلم «بارش سنگ‌ها» در سال ۱۹۹۳ دوباره نامزد نخل طلا شد و این‌بار نیز جایزه‌ی هیات‌داوران به وی اعطا شد.

کارگردان ضدجنگ انگلیسی با فیلم «سرزمین و آزادی» در سال ۱۹۹۵ در آستانه‌ی کسب نخل طلا قرار گرفت، اما دو جایزه‌ی فیپرشی و کلیسای جهانی نصیب او شد؛ فیلم‌های «نام من جو است» (۱۹۹۸)، «نان و گل‌های رز» (۲۰۰۰) و «شانزده سالگی شیرین» (۲۰۰۲) نیز در ادامه در جشنواره کن نامزد نخل طلا شد.

وی در نهایت در سال ۲۰۰۶ با فیلم تحسین شده‌ی «بادی که به مرغزار می‌وزد» نخل طلای کن را تصاحب کرد و در سال‌های ۲۰۰۹ با فیلم «در جست‌وجوی اریک» و در سال ۲۰۱۰ با فیلم «مسیر ایرلندی» دوباره نامزد نخل طلا بود و در سال ۲۰۱۲ با فیلم «سهم فرشته» جایزه هیات داوران جشنواره کن را از آن خود کرد و در سال ۲۰۱۴ نیز فیلم «جیمی هال» را به کن برد.

وی در سال ۲۰۱۶ برای دومین‌بار با فیلم تحسین‌شده  «من، دنیل بلیک» موفق به کسب جایزه نخل طلای بهترین فیلم شد تا نام خود را در میان چند کارگردان معدود سینمای جهان با دو نخل طلا ثبت کند و در سال ۲۰۱۹ هم از «متاسفیم جا ماندی» در کن رونمایی کرد.

از جمله دیگر افتخارات این کارگردان ۸۰ ساله می‌توان به دریافت شیر طلای افتخاری ونیز در سال ۱۹۹۴، جایزه بهترین فیلم خارجی جوایز سینمایی سزاز با فیلم «سرزمین و آزادی» در سال ۱۹۹۶ و جایزه یک عمر دستاورد هنری از جوایز فیلم اروپا در سال ۲۰۰۹ اشاره کرد.

منبع: ایسنا