سینماسینما، سیف‌الله صمدیان
علت حدود سی سال حضور من در کن که به قولی “بیخ سینما” و همه جشنوارهای سینمایی جهان است، تهیه گزارش نوشتاری و تصویری از ۱۹۹۵ برای “ماهنامه تصویر” و از ۲۰۰۳ تاکنون در قالب “تصویرسال” بوده است.
دلیل گل درشت دیگرم برای این حضور مستمر، تهیه فیلم بلند بالای مستندی است درباره “سینمای جهان” با بخش ویژه: “ایرانی‌ها در کن”.
چندین سال است به خودم و دوستان اهل سینما قول می‌دهم دیگر تصویربرداری نکنم و بنشینم پای تدوین، ولی”زور بختانه” نتیجه همان می‌شود که بود و “هنوز” آن لحظه طلایی “کات” را نشنیده‌ام!
البته شاید سال دیگر و در پایان سه دهه، شنیدن این “کاتِ” شیرین، زیباتر باشد.
در دوسال گذشته، نوشتن نقدها و گزارش‌های روزانه فیلم‌ها در اینستاگرام تصویرسال به عهده پسر اولم “سهند صمدیان” بود که امسال در نبودش، بجز سه گزارش ارسالی در فضای مجازی تصویرسال، امکان نوشتن روزانه برایم فراهم نبود.
راستش را بخواهید نیاز فوری و حتمی برای نوشتن درباره همه فیلم‌ها را هم حس نکردم جز اینکه بنویسم سال به سال دریغ از پارسال‌های کن و سینما و انسان معاصر و …
در پایان دعوتتان می‌کنم به تماشای تیزر فوق العاده‌ای که در آغاز هر سانس با تصویر و موسیقی سحرآمیزی روی پله‌هایی با فرش قرمز از دل اقیانوس بیرون می‌زند و تماشاگر سینما را پرتاب می‌کند به پهنای آسمان آرزوهای سینمایی!
سیف اله صمدیان
۲۵ می ۲۰۲۴
ساعاتی قبل از مراسم پایانی و اهدای جوایز هفتاد و هفتمین جشنواره فیلم کن