سینماسینما، محمد حقیقت- کن:

فیلم جیا ژانگه Caught by the tides ، حاضر در بخش مسابقه جشنواره، مستند وار و تکه تکه است، بی‌هیچ روایت گری، از زندگی مردم در جامعه چین فیلمبرداری کرده. فیلم به هیچ فرم داستانی مشخصی شبیه نیست اگر چه قرار است داستانی باشد. فیلمساز از همه جا و آدم های گوناگون که دم دستش بوده، فیلمبرداری کرده است. یک پازل آشفته‌ی تمام عیار و گاه حوصله سربر، از عده‌ای که در خیابان‌ها، نایت کلاب ها و غیره آواز می‌خوانند. از طرف دیگر دوربین به کوچه هایی می‌رود که گاه نشانه هایی از دوران برگزاری بازی های المپیک در پکن دارد. دوربین گاهی از حمام ماساژ مردها سر در می‌آورد، سپس درجایی دیگر، به زنی رقصنده که قبلا او را دیده بودیم و اسیر ارباب خود شده، برمی‌گردد. در جای دیگر، پیرمردان بازی‌ای شبیه تخته نرد انجام می‌دهند. در قسمت‌های دیگر، ساختمان‌های قدیمی ویران می‌شوند و حتما قرار است بعدا ساختمانی بزرگ و نو به جایش ساخته شود. صحنه های فیلم هیچ خط و ربطی به هم نداد، اینکه جیا ژانگه چه می‌خواهد معلوم نیست. تا دقیقه ۶۰ اساسا مقشود کارگردان چندان واضح نیست! تماشاگران اما مجموعه ای از آوازهای رنگارنگ چینی را در طول فیلم می‌شنوند، که برخی از آنها چندان برای گوش غربی‌ها گوش‌نواز نیستند. از دقیقه ۶۰ به بعد، فیلمساز می‌خواهد داستانی درباره آدمی خلاف کار تعریف کند که هیچ ربطی به قسمت اول فیلم ندارد. اما طولی نمی کشد که ناگهان به سراغ زن رقصنده‌ای می‌رود که مدتی پیش از آن، فیلم چند دقیقه‌ای گذرا و مستندوار به او پرداخته بود، حالا وی را زیر باران در شهر و ‌دیاری دیگر می‌یابیم. بنظر می‌آید کارگردان‌ طی گردش هایی در نقاط مختلف چین، صحنه‌هایی را فیلمبرداری کرده تا احتمالا روی میز مونتاژ از آنها فیلمی درآورد. کارگردان از دقیقه ۷۰ به بعد دوست دارد کمی زندگی زن رها شده را دنبال کند. زن و مردی که کارفرمای او بوده روبروی هم کنار دریا قرار می گیرند و بدون اینکه دیالوگی بین آنها برقرار شود، تماشاگر دیالوگ درونی آنها را در میان تیتر می‌خواند. زوج تصمیم گرفته‌اند از هم جدا شوند. بعد زن را به تنهایی دنبال می کنیم. پلان های تجریدی زیادی بقیه فیلم را پیش می برد. در بسیاری از قسمت‌های فیلم، هیچ داستان واحدی وجود ندارد. در دقیقه هشتاد، دوربین به درون هواپیمایی در پرواز در لابلای مسافران می‌چرخد، دوربین، مردی افلیج را دنبال می‌کند‌، وی بعدا در یک کلان‌شهر که بخشی از آن در حال ساخته شدن است سر در می آورد. اینکه منظور فیلمساز در کل چه بوده، باید در کنفرانس مطبوعاتی از او سوال کرد! شاید می‌خواسته به آناتومی رابطه یک زوج بپردازد. جیا ژانگه قبلا چند فیلم بسیار خوب ساخته مثل پلتفرم، لذت‌های ناشناخته و… او برنده شیر طلا در سال ۲۰۰۶ برای فیلم درخشان طبیعت بیجان شده بود.