سینماسینما، ترجمه: فریبا جمور؛
بعضی از مشهورترین نقش‌ها در تاریخ هالیوود نتیجه یک فرآیند سخت و پر از تست‌های ناموفق و تغییرات لحظه آخری بودند. اما فقط به این دلیل که یک بازیگر انتخاب اول برای یک نقش نبوده، به این معنا نیست که نمی‌تواند آن را از آنِ خود کند. تام هنکس انتخاب اول برای بازی در نقش فارست گامپ نبود، اما تصور کسی دیگر در نقش اصلی این فیلم کلاسیک ۱۹۹۴ غیرممکن است.
گاهی اوقات، دومین (یا سومین، یا چهارمین) انتخاب بودن برای یک نقش می‌تواند اولین گام در مسیر افتخار اسکار باشد. از تام هنکس تا لیدی گاگا، در اینجا ۱۲ بازیگری را می‌بینید که انتخاب اول برای نقش‌های درخشانشان نبودند، اما در نهایت برای اجرای خود برنده جایزه اسکار شدند:
لیدی گاگا در ستاره‌ای متولد می‌شود
ستاره ای متولد می‌شود، بازسازی ۲۰۱۸ از درام رمانتیک موزیکال با بازی لیدی گاگا و بردلی کوپر، سال‌ها در حال توسعه بود قبل از اینکه پروژه به جریان بیفتد، بنابراین منطقی است که این پروژه چندین بار تغییر کرده باشد. در نسخه اخیر، قرار بود بیانسه نقش اصلی زن را بازی کند و کلینت ایستوود کارگردانی کند، اما آن فیلم به تأخیر افتاد و هرگز ساخته نشد. در نهایت، لیدی گاگا نقش آلی مین را ایفا کرد و برای این نقش نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر زن شد – و جایزه اسکار بهترین آهنگ اصلی را برای آهنگ برد.
ساندرا بولاک در نقطه کور
به گفته لاس آنجلس تایمز، جولیا رابرتز فیلمنامه درام ورزشی نقطه کور را دریافت کرد، اما «هیچ علاقه‌ای به آن نشان نداد». ساندرا بولاک نقش لی آن توهی را پذیرفت و در نهایت جایزه اسکار بهترین بازیگر زن را درسال ۲۰۱۰ برد.
راسل کرو در گلادیاتور
گزارش‌ها حاکی از آن است که مل گیبسون انتخاب اول برای بازی در نقش مکسیموس در فیلم گلادیاتور به کارگردانی ریدلی اسکات در سال ۲۰۰۰ بود – همانطور که در آن سال توسط نیویورک تایمز اشاره شده است. البته، در نهایت نقش به راسل کرو رسید، که جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد را در سال ۲۰۰۱ برد.
تام هنکس در فارست گامپ
گزارش‌ها حاکی از آن است که جان تراولتا برای بازی در نقش فارست گامپ در فیلمی به همین نام در نظر گرفته شده بود، اما این نقش را رد کرد. در سال ۲۰۰۷ وقتی از او در ام تی وی پرسیدند که آیا از رد کردن نقش‌های معروفی مانند این یکی پشیمان است، تراولتا گفت: «نه، چون اگر چیزی را که تام هنکس انجام داد انجام ندادم، پس کار دیگری انجام دادم که به همان اندازه جالب یا سرگرم‌کننده بود… اما احساس خوبی دارم از بعضی از کارهایی که رد کردم، چون حرفه‌های دیگری ساخته شدند.»
در این مورد، تام هنکس در نهایت جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد را در سال ۱۹۹۵ برد – و جان تراولتا را شکست داد، که در برای نقش خود به عنوان وینسنت وگا در پالپ فیکشن نامزد شده بود.
هالی بری در رقص هیولا
در سال ۲۰۰۲، هالی بری اولین زن سیاه‌پوست شد که جایزه اسکار بهترین بازیگر زن را برای نقش خود به عنوان لِتیشیا ماسگروو دررقص هیولا برد.
آنجلا باستت – که خود در سال ۱۹۹۳ برای بازی در نقش تینا ترنر در عشق چه ربطی به این دارد؟ نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر زن بود – به نیوزویک آن سال گفت که به او نقشرقص هیولا پیشنهاد شد، اما آن را رد کرد زیرا احساس راحتی با شخصیت نداشت.
کیسی افلک در منچستر کنار دریا
مت دیمون تهیه‌کننده فیلم منچستر کنار دریا به کارگردانی کنت لونرگان بود، اما در ابتدا قرار بود نقش اصلی فیلم را خود او بازی کند.
تعهدات دیگر او باعث شد تا این نقش را رها کند و – همانطور که هالیوود ریپورتر اشاره کرده است – دیمون برای این نقش کِیسی افلیک، دوست قدیمی‌اش، را انتخاب کرد.
این ریسک به نتیجه رسید: افلیک جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد را برای بازی در این تراژدی برد.
اما استون در لا لا لند
تصور کسی دیگر به جز رایان گاسلینگ در کنار اما استون روی پوستر لا لا لند سخت است، اما اما استون تنها کسی نبود که قرار بود در این کمدی درام رمانتیک موزیکال نقش یکی از شخصیت‌های اصلی را ایفا کند.
در حالی که پروژه در مراحل ابتدایی خود بود، اما واتسون به عنوان یک گزینه برای نقش میا دولان در نظر گرفته شده بود. او بعدها توضیح داد که نمی‌توانست به لا لا لند متعهد شود چون قبلاً نقش بل را در بازسازی دیو و دلبر پذیرفته بود.
گوئینت پالترو در شکسپیر عاشق
گوئینت پالترو جایزه اسکار بهترین بازیگر زن را برای نقش ویولا د لِسِپ در شکسپیر عاشق برد، اما حضور او در این فیلم همیشه قطعی نبود.
همانطور که پالترو خود در سال ۲۰۱۹ به وایرِتی گفت: «جولیا رابرتز برای مدت طولانی قرار بود این نقش را بازی کند، اما آن نسخه از پروژه شکست خورد. در نهایت به میراماکس رسید و من اولین کسی بودم که این نقش به او پیشنهاد شد.» اما پالترو که در حال گذراندن یک «جدایی دردناک» بود، «حتی فیلمنامه را نخواند.» سپس گفته می‌شود که این نقش به کیت وینسلت پیشنهاد شد، که آن را رد کرد.
در نهایت پالترو فیلمنامه را خواند، عاشق نقش شد.
جنیفر لارنس در دفترچه امیدبخش
طبق اظهارات هاروی واینستین، که یکی از تهیه‌کنندگان فیلم بود، آن هاتاوی قرار بود ابتدا در دفترچه امیدبخش نقش تیفانی مکسول را ایفا کند.
هاتاوی از پروژه کنار رفت و در نهایت جنیفر لارنس جایگزین او شد – که منجر به بردن جایزه اسکار بهترین بازیگر زن در مراسم ۲۰۱۳ برای او شد.
جک نیکلسون در شرایط مهرورزی
بیرت رینولدز نقش گارِت بریدلاو در کمدی-درام ۱۹۸۳ را رد کرد – تصمیمی که او به شدت از آن پشیمان است.
رینولدز در سال ۲۰۱۶ به بیزینس اینسایدر گفت: «من بیشتر از همه از این یکی پشیمانم چون یک نقش واقعی بازیگری بود. ای کاش آن را بازی کرده بودم و حالا که به گذشته نگاه می‌کنم، واقعاً یک تصمیم احمقانه بود، اما در آن دوره تصمیمات احمقانه زیادی گرفتم. باید آن دوره احمقانه‌ام بوده باشد.»
شاید یکی از دلایل پشیمانی‌های او این باشد که نیکلسون در سال ۱۹۸۴ جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را برای بازی در این فیلم برد.
دنیل دی-لوئیس در لینکلن
دنیل دی-لوئیس یکی از سه (بله، سه!) جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد خود را برای نقش ابراهام لینکلن در فیلم بیوگرافی استیون اسپیلبرگ در سال ۲۰۱۲ کسب کرد.
اما طبق گفته‌ی لیام نیسون، اسپیلبرگ ابتدا برای این نقش به او هم پیشنهاد داده بود و او به طور جدی او را در نظر گرفته بود، اما در نهایت آن را در «لحظه ای برق‌آسا» رد کرد.
نیسون در سال ۲۰۱۴ به جی‌کیو گفت: «در حین خواندن، به خودم گفتم: «من قرار نیست اینجا باشم. این تمام شده. تاریخ مصرفم گذشته. من نمی‌خواهم این لینکلن را بازی کنم. نمی‌توانم او باشم.»
او اضافه کرد: «دنیل دی-لوئیس دوست قدیمی من است، و فکر می‌کنم شاید اول از همه به او پیشنهاد شده بود؛ ماجرای این موضوع را نمی‌دانم، اما وقتی فیلم را دیدم، با خودم گفتم: «او واقعاً ابراهام لینکلن است. این عالی است. عالی. »
جودی فاستر در سکوت بره‌ها
سلام، کلاریس! طبق گفته‌ی خود جاناتان دمی، کارگردان این تریلر روان‌شناختی کلاسیک، این فیلم با بازیگری متفاوت در نقش مأمور کارآموز اف‌بی‌آی، کلاریس استارلینگ، قرار بود ساخته شود.
دمی در جشنواره فیلم آستین توضیح داد که در ابتدا فکر می‌کرد جودی فاستر—که از طرفداران رمان توماس هریس بود، که فیلم بر اساس آن ساخته شد—برای این نقش باورپذیر نخواهد بود.
منبع ایندیپندنت