بالاخره حسین انتظامی حکم ریاست بر سازمان سینمایی را دریافت کرد و خوشبختانه مدتی در سینما خواهد ماند. بی‌مقدمه می‌خواهم چند آرزو به ایشان هدیه کنم تا به فرارسیدن روزهایی خوش برای سینما امیدوار بمانم.
۱. امیدوارم مشاوره‌های موثر، مفید و خالی از غرض و مرض همواره کنارشان باشد و مشاوره‌های پوسیده و شکست خورده و مریض از ایشان دور باشد. گفت‌وگوی مستمر با اهالی دلسوز و اصیل سینما می‌تواند راهگشا باشد.
۲. امیدوارم آقای انتظامی از رویه نادرست اسلافشان، دوری کنند. چند اقدام مثبت انگشت شمارِ مدیران پیش از خود را حفظ کنند و نگذارند کسی به اختراع مجدد چرخ دست بزند. بازسازی خرابکاری های پیشینیان، البته که واجب است. خرابکاری‌ها هم شوربختانه اصلا کم نیست. ترمیم این ویرانی‌ها برنامه دقیق و جامعی نیاز دارد.
۳. امیدوارم آقای انتظامی با برنامه و تکلیفِ مشخص، کار جدی خود را در سینما آغاز کند. در سالهای اخیر، سینما آنچنان با سوء مدیریت درگیر بوده و چنان لطماتی از مدیریت فرسوده و بی‌برنامه و کارنابلد تحمل کرده که شرح آن داستانی است پرآب چشم.
۴. سینمای ایران به خون تازه و برنامه‌های تازه نیاز دارد. سینما در غالب دوره‌ها مدیرانی داشته که فقط «اداره» می‌کردند، «جمع» می‌کردند تا دلواپس‌ها و باج خواهان راضی باشند. حالا مدیری می‌خواهد که با شجاعت، پوسیدگی‌ها را دور بیندازد و ایده‌های تازه را جایگزین کند. اداره کردن صِرف و جمع کردن، ورِ محافظه کارانه ماجراست. انتصاب‌های دکتر انتظامی در آینده نزدیک می‌تواند روشن کند که اقبال همیشگی او به مدیران جوان و کارآمد و خلاق استقبال او از ایده‌های نو و کارشناسانه تا چه میزان در سینما استمرار خواهد داشت.
۵. امیدوارم آقای انتظامی بی‌توجه به سعایت‌ها و کارشکنی‌ها و باج‌خواهی‌ها و بی توجه به فضاسازی‌های کاذب رسانه‌ای، فقط کارِ درست را انجام دهد.
اعتماد سه‌شنبه ۱۷ اردیبهشت