سینماسینما، ذبیح‌الله رحمانی

سی و هشتمین دوره جشنواره فیلم فجر تمام شد.دعواها، گلایه‌ها، تهدیدها، تحریم ها و… سرانجام فیلم های بی حس و حال و سازندگان خسته و عصبی سوت پایان بازی زده شد. تماشاگران چشم به پرده نقره‌ای دوختن و فیلم های فیلمسازان کهنه کار و تازه نفس را با کم حوصلگی دیدند و سر شوق نیامدن و بحث های جدی در باره فیلم ها شکل نگرفت.
اما در عوض حرفهای عوامل فیلم و اهالی سینما که ربطی به سینما نداشت، دهان به دهان می چرخید.
آمده بودند تا بین خود و بین دیگران تسویه حساب کنند. احترام و مروت، جایش را به انتقام، عربده کشی و سرانجام به دریدگی داده بود.
در این وانفسا، دلم برای خود سینما به شدت سوخت. بیش از یک قرن است که سینما در این مملکت پا گرفته و هنوز نمی توانیم دو کلمه حرف حساب به هم بزنیم. البته باید گفت که هر دو طیف (اهالی سینما و رسانه) ناپختگی هایی را مرتکب شدند، از جمله سوال و جواب های بی ربط، نسجیده و خام از هر دو طرف.
از انصاف به دور است اگر نگوییم بارقه های امید هم در آثار دیده می شود.
نسل تازه نفسی آمده اند که همه وجودشان سینماست. لحظات درخشانی نیز خلق کرده‌اند.
محمد کارت، محمد رضا لطفی، بهتاش صناعی ها، سیهل بیرقی، علی درخشنده، بهنام بهزادی، نیکی کریمی و…
در پایان باید بگویم که مسئولان تصمیم گیر با شجاعت، نگذارنند نامحرمان سینما ی ما را مسموم کنند.