سینماسینما، امیرعلی نصیری

تصمیم رفتن (که با عناوین دیگری چون تصمیم به ترک یا تصمیم به متارکه نیز شناخته می‌شود) آخرین ساخته پارک چان‌ووک فیلمساز شهیر کُره‌ای (پیرپسر و کنیز)‌ است. فیلم در هفتاد و دومین جشنواره کن به نمایش در آمد و با استقبال خوبی از سوی منتقدان و داوران مواجه شد؛ جایزه بهترین کارگردانی از این جشنواره و بالاترین امتیاز از سوی منتقدان بین‌المللی نشریه اسکرین دیلی بخشی از افتخارات این فیلم است. تصمیم رفتن روایت‌کننده داستان کارآگاه پلیسی است که در آخرین پرونده قتلش، دلباخته زن بیوه متهم در این ماجرا می‌شود.

بی‌انصافی است که این فیلم را صرفاً متعلق به گونه (ژانر) معمایی / کارآگاهی بدانیم؛ معتقدم که یکی از تم‌های اصلی فیلم رابطه کارآگاه با همسر و متهم پرونده است و نگاهی نیز به بحران میانسالی دارد. تصمیم رفتن در گرایش مدرن ساخته و از سوی کره جنوبی به اسکار معرفی شده است؛ پیش‌بینی می‌کنم که در رشته‌های بهترین فیلم بین المللی و حتی کارگردانی نامزد شود. فیلم که برخی از صحنه‌های خارجی‌اش در استودیو ساخته شده، از طریق دیالوگ، گذشته‌نگری (فلش‌بک) و پیام‌های ردوبدل شده بین شخصیت‌ها اطلاعات زیادی به تماشاچی می‌دهد؛ همین مساله باعث می‌شود که نتوان لحظه‌ای چشم از آن برداشت.

باید بپذیریم در جهان پیچیده و زمانه‌ی پرشتاب کنونی سرشار از انبوه اطلاعات ناشی از شبکه‌های اجتماعی و امکان نمایش فیلم در پلتفرم‌های متنوع، تماشاچیان دیگر به اندازه گذشته حوصله و تمرکز برای فیلم دیدن ندارند. اینجاست که تلفن همراه معیار خوبی برای گیرایی فیلم است؛ اگر در طول تماشای فیلم به سراغش برویم، می‌توان گفت که فیلم کار نکرده است. از این حیث و در حالی‌که سه‌چهارم از سال میلادی سپری شده است، تصمیم رفتن می‌رود جزو ده فیلم برتر من از ۲۰۲۲٫ فیلمی که بعد از عنوان‌بندی پایانی، تمام نمی‌شود، ذهن بیننده را درگیر کرده و شاید او را متمایل به تماشای دوباره‌اش کند.

* عنوان این یادداشت برگرفته از دیالوگی در فیلم است؛ به گفته کنفسیوس «خردمندان آب را دوست دارند و خیرخواهان کوه را.»