سینماسینما، محسن جعفری راد:

فیلم تازه بهرام توکلی یک عرض اندام استادانه در مهندسی جزییات در زمینه کارگردانی است. بهرام توکلی که قبلا بیشتر به نگاه روانکاوانه درباره شخصیت ها می پرداخت این بار به روان شناسی فضا و اتمسفر پرداخته و از لحاظ ساختاری یکی از بهترین های جشنواره را رقم زده است. از جمله در فرم بصری با پیوند مناسب دوریین روی دست و دوربین ثابت و در تدوین با یک ریتم افزاینده که نشان می دهد که تجربه گرایی اش را حفظ کرده و کار در قالب ها و تم های مختلف را به خوبی بلد است. مکان در تنگه ابوقریب به یک شخصیت قوام یافته بدل شده و به خوبی امکان همذات پنداری را به مخاطب می دهد تا با تصور حضور در میان آدمهای داستان به درک جدیدی از روزهای قبل از صدور قطعنامه در جنگ ایران و عراق برسد که کمتر در سینمای ایران،شاهد یک پرداخت سینمایی موثر از آن بودیم و توکلی این جای خالی را پر کرده است.

بازی ها نیز طبق معمول وزنه فیلم توکلی است. امیر جدیدی که دیگر فراتر از یک استعداد تازه،جایگاه خودش را تثبیت کرده و بازی اش در تنگه ابوقریب و عرق سرد شایسته تحسین است و جواد عزتی و حمیدرضا آذرنگ که فاصله بازیگر تا نقش را به خوبی کم کرده اند.

البته فیلم ضعف های اندکی هم دارد. از جمله نبود ترسیم درست از جغرافیای محیط، استفاده بدون کارکرد از کپشن برای اطلاع دهی که مثل یک وصله ناجور می ماند و پایان بندی نصف و نیمه که باعث می شود فیلم در مرز تبدیل شدن به یک فیلم خیلی خوب باقی بماند.

اما با استناد به امتیازات مثبتی که اشاره شد باید حضور پربار توکلی در سینمای جنگ را تبریک گفت که نسبت به حاتمی کیاها و شیخ طادی ها در همین جشنواره، یک برتری بزرگ دارد؛ اینکه لحن شعاری و پیام دهنده ندارد چرا که برای توکلی زبان سینما و قابلیت معناآفرینی و تاویل پذیری آن در اولویت است به جای پرداخت شعاری به پیام های دمده و تاریخ مصرف گذشته.