مسعود بهبهانی نیا_ او هنر و ادبیات را در خدمت فضیلت و رهایی انسان می خواست.اهل منطق و استدلال بود. اهل تجربه کردن و تشکیک در هر موضوعی. در نگاهش همیشه خدا حضور داشت.

هرگز ایمانش را به خاطر دنیا و پول و قرارداد و موقعیت زیر پا نگذاشت و هیچ گاه به بهانه سختی شرایط و اوضاع زمانه از آن نکاست. با هوش و با درایت بود و همیشه ایده های بزرگی در سر داشت. به همه احترام می گذاشت و به آزادی فکر و اندیشه معتقد بود. او در روزهای پر تلاطم سال ٨٨ و در انتخابات آن سال چنان فعالانه و امیدوارانه شرکت کرد که نوجوانی چهل سال قبلش در اواخر دهه چهل در خرمشهر را در یاد دوستانش زنده کرد. زیباترین قصه ای که او نگاشت و جاودانه تری اثری که او آفرید،اخلاق و منش مثال زدنی اش بود. این وجه تمایز سیف اله داد و رمز دلبستگی دوستان و همکارانش به او بود. گوهر گمشده امروز ما. امروز سالروز رفتن سیف اله است. هفت سال گذشت. خدایش بیامرزد.