سینماسینما، یاسمن خلیلی‌فرد
چند روز قبل برای تماشای یکی از فیلم های گروه هنر و تجربه به سینما رفتم. متأسفانه بلیت را اشتباه رزرو کرده بودم و نتوانستم فیلم را ببینم. فکر کردم بد نیست از میان فیلم های دیگر که البته همه را قبلاً دیده بودم یکی را انتخاب کنم و دوباره تماشایش کنم؛ “شبی که ماه کامل” شد مثلاً یا “سرخپوست” و حتا “ما همه با هم هستیم” اما بلیت ها تمام شده بودند و تنها فیلمی که برایش بلیت موجود بود “ایکس لارج” بود.

شاید بی‌کار ماندن در آن چند ساعت باعث شد بعد از چند بار منصرف شدن در نهایت بلیت فیلم را بگیرم. همیشه وقتی از من سوال می شود فیلم هایی از این دست را “ببینیم” یا نه، پاسخم این است که فکر نمی کنم در سلیقه من باشند ولی شاید شما خوشتان بیاید. فکر کردم شاید حالا آن قدر ها هم بد نباشد و بتوان ساعتی فقط با آن سرگرم شد. اما فیلم مذکور چیزی فراتر از “فاجعه” بود. فیلمی به قول آقای فراستی “ماقبل نقد”! فیلمی که حتا نمی شود اسمش را فیلم گذاشت.

به زعم من “فیلمفارسی” به هر حال چارچوب ها و اسلوب هایی دارد؛ مولفه هایی که می توان فیلم هایی با آن حال و هوا را در قالب آن تعریف کرد اما «ایکس لارج» حتا در اسلوب های فیلمفارسی های پیش از انقلاب نیز نمی گنجد! فیلمی که نه داستان دارد،نه روایت، نه بازی، نه حتا اجرایی قابل قبول! فیلمی که هرجا کم می آورد از موسیقی بی ربطی استفاده می کند و مانده ام چنین فیلم هایی اساساً چرا ساخته می شوند؟ به چه هدفی؟ و چرا بازیگری مثل اکبر عبدی که در کارنامه اش فیلم های درخشان بسیاری دارد بازی در چنین فیلم هایی را می پذیرد؟!!!

ابتدا برای خودم ابراز تاسف می کنم که به رغم آن که می دانستم قرار است چه فیلمی ببینم باز هم رفتم و دیدم! و سپس برای آن هایی که این فیلم ها را می سازند به هزاران دلیلی که ما از آنها خبر نداریم! بسیاری از فیلمسازان خوب قدیمی و کارگردانان جوان و مستعد این روزها نمی توانند فیلم های خود را به دلایل عموماً مالی جلو دوربین ببرند آن وقت فیلم هایی مثل «ایکس لارج» با صرف هزینه های بالا و تبلیغات گسترده جای آن ها را می گیرند؛ فیلمهایی که تماشای آن ها فقط و فقط دور ریختن پول است؛ فیلم هایی که حتی نمی توان درباره ساختارشان به صورت جدی مطلبی نوشت و واقعاً قابل تحلیل نیستند.