سینماسینما، سینا اخباری

موسیقی در فیلم «برف آخر» کمی مردد است؛ مردد که کجا به گوش برسد، چقدر شنیده شود و خودنمایی کند و چقدر در فضای آمبیانس صوتیِ صحنه محو شود. موسیقی به جز قسمت های معدودی که به طور واضح روی فیلم نشسته است، فضای صوتی فیلم را در اختیار صدای صحنه می گذارد. اتفاقی که گرچه شاید از منظر ازدیاد اصوات محیط و پرهیز از اغتشاش صوتی در فیلم، تدبیر بجایی باشد اما یکنواختی و تکراری شدن این آمبیانس صوتی در نماهای مختلف، کندی روایت را بیشتر نمایان کرده و جای خالی موسیقی در تعدادی از صحنه ها و موقعیت ها را یادآوری می کند.

فیلم باتوجه به موقعیت های ناب خود، می‌تواند بستر مناسبی برای یک موسیقی فیلم تمام عیار باشد، اما چه از منظر تنوع در تِم و چه از منظر منطقی که برای ظهور و بروزِ خود در صحنه های مختلف در نظر گرفته است، چندان موفق عمل نمی کند.

شاید انتظار می رفت علاوه بر نماهای بیرونی که آمیخته به صدای صحنه است، گاه موسیقی در خلوت دکتر (امین حیایی) نیز شنیده شده و رگه های احساسی و دراماتیک فیلم را تقویت کند. اما اینچنین نمی شود و در مجموع به رغم شنیدن موسیقی فیلمی با سازبندی مناسب و حداقلی، به نظر می رسد عملا موسیقیِ مسعود سخاوت دوست در «برف آخر» نتوانسته از ظرفیت های فیلم برای نقش آفرینی خود استفاده چندان جدی و موثری داشته باشد.