سینماسینما، ایلیا محمدی‌نیا

«بی رویا» ساخته آرین وزیر دفتری برمبنای مساله روانشناختی شکل می گیرد مساله ای که در آن فرد بیماری هویت واقعی خود را فراموش می کند تا جایی که خود را در موقعیت واقعی اش بیگانه می بیند و گویی درمانی بر آن مترتب نیست لااقل فیلمساز در پایان بندی فیلمش به آن اشاره دارد. یعنی جایی که رویا بار دیگر آرش را می بیند.

بی رویا تا یک سوم ابتدایی اش با ایجاد تعلیق در معرفی کاراکتر زیبا و حضور مرموزگونه او در خانه رویا مخاطب را با خود همراه می سازد. اما رفته رفته منطق روایی داستان رنگ می بازد.
فیلم بیشتر از آنکه از درام در داستان اثر و به تصویر کشیدنش بهره برده باشد از تصاویری بی ربط و با ربط استفاده می کند تا با ایجاد تعلیقی دروغین به هرشکلی مخاطب گیج شده از داستان فیلم را تا انتها همراه سازد تا در نهایت با کپشنی کوتاه توجیهی بر رفتار کاراکترها و منطق اثرش به مخاطب ارائه کند. در واقع کپشن پایانی بیشتر از آنکه در خدمت فیلم باشد باعث سرخوردگی تماشاگری می شود که منطق جعلی فیلم او را مجاب نکرده است.