سینماسینما، محمد شریعت پناه

بهرنگ دزفولی‌زاده پس از عکاسی در ۹۰ فیلم سینمایی و ساخت ۹ فیلم کوتاه و مستند نخسین فیلم بلند سینمایی با عنوان «بی صدا حلزون» را آماده نمایش دارد. او پس از سال‌ها همپیشگی با کارگردانان مطرح و خوشنام سینما و کسب تجربه و دانش از مراحل تولید فیلم‌ها توانسته با رویکردی خلاقانه و نو، تصویری واقعی از دنیای به ظاهر بی‌آوای ناشنوایان به نمایش بگذارد. «بی صدا حلزون» با فاصله گرفتن از کلیشه‌ها و سوژه‌های نخ نمای اجتماعی داستانی ناب از کوشش و ممارست مادری کم شنوا برای درمان مهرشاد فرزند ناشنوا و ناگویایش را همراه با حق و حقوق پایمال شده زنان و مادران سرپرست خانواده به شایستگی روایت می‌کند. الهام (هانیه توسلی) برای عمل جراحی کاشت حلزون مهرشاد با چالش‌های پی درپی در درون و برون خانواده مواجه است و  آینده‌ای مبهم پیش روی دارد. فضای جامعه و بستری که داستان در آن روایت می‌شود ملتهب و متشتت است و با این زن بی‌پروا سر ناسازگاری دارد. همسرش سعید (محسن کیایی) او را تنها گذاشته و به شیوه‌های مختلف برایش مزاحمت ایجاد می‌کند، سازمان‌ها و مراکز حکمرانی که حمایت از کودکان معلول و بیمار را به عهده دارند به بهانه‌های واهی؛ کمبود بودجه و قوانین و مقررات مندرس از انجام وظایف انسانی طفره می‌روند. در این شرایط سخت که چالش‌ها الهام را احاطه کرده و در تنگنا قرار داده اتفاقات ناگوار و هولناکی در محل کارش آتلیه عکاسی رخ  می‌دهد، او به دنبال یافتن شغلی جدید است که مورد طمع قرار می‌گیرد. الهام زن پایدار «بی صدا حلزون» زیستن برایش طاقت فرسا و تهوع‌آور شده، او با موقعیتی مخاطره‌آمیز نیز رو به رو می‌شود و سرانجام بر اساس مقتضیات فضای حاکم بر جامعه مردسالار و آینده فرزندش دست به انتخابی پیچیده و فراپندار می‌زند. هانیه توسلی در نقش الهام زن کم‌شنوا و ناگویا، با فاصله گرفتن از نقش‌های همیشگی اغواگری، بازی مسحور کننده و چشمگیری را به نمایش می‌گذارد و به نوعی برگ برنده فیلم محسوب می‌شود. کارگردان با خلق سکانس‌های جذاب توانسته به بانگ و فریاد مفهومی نمادین و فراتر از شناخت عمومی ارائه کند و با تمهیداتی که به کار گرفته، دنیای افراد ناشنوا را برای مخاطبان قابل درک و محسوس ساخته و ناکارآمدی مراکز اجرایی، قانون‌گذاری و نظارتی در برطرف کردن مشکلات و نیازمندی‌های ابتدایی مردم به ویژه ناشنوایان را هویدا سازد. فیلم‌نامه با داستانک‌های هم‌راستا با درونمایه فیلم توانسته ضمن شخصیت‌پردازی و حس همذات‌پنداری اندیشه، غرایز و احساسات مخاطب را به تکاپو وادارد، روح زمانه را هنرمندانه بازتاب دهد، از ناشنوایانی می‌گوید که رغبتی به داشتن حس شنوایی ندارند و دنیای بدون صدای فریبکاران و ریاکاران را بر شرایط بغرنج کنونی ترجیح می‌دهند. «بی صدا حلزون» در مقایسه با فیلم‌هایی از این دست که به معلولان پرداختند؛ سوته‌دلان (علی حاتمی)، پرنده کوچک خوشبختی (پوران درخشنده)، حوض نقاشی (مازیار میری)، ماجان (رحمان سیفی آزاد) و … ضمن به تصویر کشیدن معضلات و دشواری‌های معلولان و خانواده‌های آنان این پیام را می‌دهد که وضعیت زیستن در جامعه با چالش‌هایی وخیم مواجه شده و ناشنوایان ترجیح می‌دهند در دنیای خودشان روزگار را سپری کنند؟!