سینماسینما، حمید عبدالحسینی*
«پوست» از معدود نمونه های موفق در پرداختن به ژانر وحشت در سینمای ایران است که توانسته با رعایت معیارها و شاخصه های رفتاری و فرهنگی یک جغرافیای بومی و اصیل و تلفیق به‌جا و متناسب آن با عناصر سینمایی به یک الگوی قابل اتکا در مجموعه کم تعداد و ناموفق این ژانر در سینمای ایران بدل شود.
بهمن و بهرام ارک در نخستین تجربه سینمایی‌شان پس از ساخت آثار کوتاه مطرح و شناخته شده ای همچون فیلم «حیوان»، همان رویکرد و نگاه تجربه گرا را در پوست نیز امتداد بخشیده اند و از طریق پرداختن به تمی فولکلور که ریشه در سنتها، باورها و عقاید مردمان خطه‌ای خاص دارد به تلفیق آن با درونمایه‌ای عاشقانه پرداخته و بر این مبنا کلیت پلات فیلم را شکل داده اند.
«پوست» به عنوان فیلم اول، اثر بسیار رو به جلو و تقریبا کاملی است و به جز برخی کم‌داشتهای ضرباهنگ، به ویژه در فصول عاشقانه آغازین و پایانی از وجوه مختلف سینمایی نظیر حرکتهای دوربین و جنس میزانسن‌ها و شیوه دکوپاژ بسیار غنی و قابل بحث است.
این فیلم برادران ارک به واسطه نگاه بومی و برآمده از شناخت محیط، بسیار پرجزئیات و ریزبینانه به همه‌ی اجزایش پرداخت شده و علاوه بر مولفه های فیلمنامه‌ای و مضمونی که اشاراتی به خرافه‌های رایج نیز دارد، ابعادی از یک قصه‌ی عامیانه را با زبان بصری و جذاب روایت می کند و می تواند هر دو طیف مخاطبین را چه منتقد و چه عامه‌ی مردم را با خود همراه کند.
«پوست» ترجمه‌ای تازه از داستان سحر و ساحری را به شکلی آداپته و امروزین بازگو می کند و به عنوان گامی محکم راه را برای تولیدات بیشتر این قبیل محصولات هموار می سازد تا ثابت کند بسیاری از خطوط قرمز محتوایی و حتی اعتقاد به خطر داشتن سرمایه‌گذاری برای پرداختن به این گونه‌ی سینمایی ساختگی و بی‌اساس بوده است.
*نویسنده و کارگردان