سینماسینما، زهرا مشتاق

حدود چهار ساعت وقت بگذارید و یک مینی سریال چهار قسمتی با عنوان”The Victim” ببینید. محصول ۲۰۱۹ انگلستان که از شبکه یک BBC پخش و با استقبال گسترده ای رو به رو شده است.

مادر سوگواری که می خواهد پس از چهارده سال انتقام کشته شدن پسر ۹ ساله اش را بگیرد. پسر کوچکی که در یک شب هالوین برای خرید چند برچسب اسپایدرمن تا سر کوچه می رود و دیگر برنمی گردد.
فیلم میان دو خانواده اصلی در آمد و شد است. خانواده آنا دین با بازی تحسین شده کلی مک دونالد که برایش جایزه بفتا را به ارمغان آورد. معتبرترین جایزه در اروپا و رتبه دوم پس از اسکار و جیمز هارکنس به نقش کریک. مردی که اتهامات آنا زندگی اش را نابود می کند. فیلم خانوادگی و البته جنایی است و طبیعی است که همراه با تعلیق باشد. میان باور و تردید. تصور حل ماجرا و دوباره برگشتن به نقطه اول.
ویژگی بازی کلی مک دونالد، خاموشی محض اوست. فریاد نمی کشد. گریه نمی کند. لازم نیست کسی برای کنترلش، مانعش شود. او تنها یک زن سوگوار است که همسرش و پسر و دخترش پس از مدت ها می فهمند، این ظاهر آرام مادر پرستارشان، تا چه اندازه در آتش انتقام شعله ور بوده و چقدر برای یافتن هویت اصلی و عمومی کردن اطلاعات شخصی قاتل احتمالی کوشیده است. او با چشم هایش و صورت یکدست مهار شده اش، خشم، اندوه عمیق، سوگی نهادینه شده و اراده ای بی پایان برای یافتن قاتل فرزند خویش، به نمایش می گذارد. سرسختی او که گاه رنگ لجاجت به خود می گیرد، تا مرز عصبانیت اعضای خانواده و اعتراض آنها نیز پیش می رود. اما آنچه آنا دین را به پیش می برد؛ ایمان به فاش کردن قاتلی است که گویا تنها با افشای اوست که مادرانگی را در حق فرزند مقتولش تمام می کند. او یک تنه در برابر دادگاه که نمایش تمام عیار قانون است می ایستد و تا مرز زندان پیش می رود.
به تشخیص دادگاه کریک قاتل نیست. و حالا این آنا است که باید به زندان برود. اما اتفاقی عجیب رخ می دهد. گویا فرایند نفس گیر ماه ها نشستن بر صندلی چوبی دادگاه ها و شنیدن و مرور وقایع، در مسیری ناخواسته، این مادر خشمگین را در آستانه و بستری برای بخشش قرار می دهد. آخرین سکانس مینی سریال قربانی که درست در محل قتل می گذرد، همین مادر است که به پشتیبانی از قاتل پشیمان، برای جلوگیری از یک قتل دیگر میاندار قاتل و مقتول احتمالی و بعدی می شود. او توانایی معجزه وار بخشش را در این راه دشوار و نفس گیر پیدا کرده است. و این دقیقا ویژگی فیلمنامه ای است که به شکلی نامحسوس شخصیت های قصه خود را بی جار و جنجال و نمایش های اغراق آمیز، از گردنه صعب العبور «تغییر» با موفقیت عبور می دهد تا در پایان همه ما به آدم های دیگری تبدیل شده باشیم.
قربانی، به کارگردانی نایل مکورمیک.