سینماسینما، فرهاد خالدی نیک

«خوناب» دهمین فیلم کوتاه داستانی مجتبی قاسمی در مقام کارگردان است. کارگردانی که پیش از این با فیلم کوتاه «کاسکو» در جشنواره های مختلف جهانی درخشیده است و با همین «خوناب» جایزه اول بهترین فیلم کوتاه جشنواره فیلم مستقل رم ایتالیا را تصاحب کرده است.

با این حال «خوناب» بیش از آن که به فیلم کوتاه شبیه باشد، بسان چند سکانس متوالی از یک فیلم بلند است. سکانس هایی که مخاطب را به سرعت به قلب حادثه برده و از همان ابتدای فیلم، صحنه هایی نفس گیر را پیش روی او قرار می دهند. صحنه هایی که از تلاش های عده ای زن، مرد و کودک برای رهایی از حمله ناجوانمردانه دشمنی بی رحم حکایت می کنند. دشمنی که فیلم اصراری بر افشای ماهیت اش ندارد. گویی در این جا بیشتر ترس و وحشت و التهاب ناشی از تهاجم دشمنی خطرناک است که واجد اهمیت است. فیلم از جمع این وحشت زدگان، گروهی از زنان را بر می گزیند. زنانی کرد زبان که گویی شرط رهایی شان از خطر اسارت و آسیب دیدن به دست دشمن، قربانی شدن یکی از آن هاست. در این جاست که فیلم به این بهانه، نقبی به گذشته می زند و لحظه تیر خوردن و مرگ دلخراش ژیوار را به تصویر می کشد. دختر یکی از زنان حاضر در فیلم که جان اش را به خاطر نجات جان کژال، دختری مجروح و معلول از دست داده است. بدین ترتیب فیلم در مدت زمانی نزدیک به پانزده دقیقه، موفق به خلق شخصیت می شود. شخصیت هایی محکم و اغلب شناسنامه دار که تماشای حال و روز ناگوار و وضعیت بغرنج شان ما را ترغیب می کند که سرکی به گذشته هایشان بکشیم و حتی سرنوشت نهایی شان را زیر ذره بین بگیریم. به خاطر همین است که مجدداً تاکید می کنم که فیلم به مثابه دقایقی کوتاه از یک فیلم بلند به به شمار می آید. چرا که محتوای ارائه شده در «خوناب» آن قدر غنی است و جای کار دارد که این ظرف زمانی برایش بسیار اندک و کوتاه به نظر می رسد. 

از سویی دیگر در «خوناب» همه چیز در محتوا خلاصه نمی شود. فرم و شیوه روایت فیلم نیز به خوبی در خدمت محتوای آن قرار دارد و قاسمی در این راه اصلاً کم نگذاشته است. از فیلمبرداری و نورپردازی خلاقانه و کاملاً سینمایی اثر که بگذریم، طراحی صحنه و لباس، صدابرداری و تدوین آن به درستی انجام شده و نشانه هایی از سهل انگاری های معمول و مرسوم در عرصه ساخت فیلم های کوتاه به همراه ندارد. «خوناب» بیش از آن که یک فیلم کوتاه باشد، بیشتر بسان یه نمونه کار موفق برای معرفی توانایی های کارگردان اش و قدرت نمایی وی در عرصه ی فیلمسازی است. کارگردانی که به خوبی از بازیگران اش در موقعیت های دشوار فیلم بازی می گیرد و با انتخاب زبان و گویش کردی، فیلم اش را از دایره مرزهای جغرافیایی وطن اش فراتر می برد. کارگردانی کاربلد که خوب می داند چطور تعلیق بیافریند و نبض مخاطب را در دست بگیرد و او را کنجکاو تماشای آثار بعدی اش کند.