سینماسینما، زهرا مشتاق

جلوی گریه تان را نگیرید و راحت باشید. شما بدون اطلاع قبلی، در یک افتخار سهیم هستید. و چون از همان اول شاهد سختی های تعدادی دختر ورزشکار بوده اید، همذات پنداری عمیقی در شما ایجاد می شود. به محدودیت های زنان فکر کنید. حالا فکر کنید این زنان چند دختر جوان ورزشکار باشند و تازه یک چیز اضافه تر، هاکی روی یخ. ورزشی تقریبا ناشناخته و غریبه در ایران که بیشتر جنبه ای مردانه دارد.
خلاصه قرار است یک فیلم خاص ببینید. یک فیلم مستند داستانگو که بلد است قصه اش را درست تعریف کند و حسابی مخاطب را با خودش درگیر کند. چرا؟ چون فیلم صرفا یک رویداد ورزشی را روایت نمی کند. بلکه پر از موقعیت های انسانی، اخلاقی و احساسی است. یک چالش زنانه تمام عیار که به دلیل شدت خلوصی که دارد، مردان را هم با خود همراه می کند. مربی که چون پدر نداشته، از کودکی و به تنهایی با مادرش زندگی کرده و برای همین با جهان زنان ایاق و مانوس است. این جریان قوی پزشک گروه را هم همراه می کند و تاثیرگذارتر، جدیت مربی فرانسوی تیم است که به پیشنهاد کاری یک تیم آسیایی جواب منفی می دهد و می گوید تا وقتی تیم ایران هست، مربی هیچ تیم آسیایی دیگر نخواهد شد و با لهجه قشنگی می گوید دمت گرم. او به دختران تیم می گوید شما زیادی خوبید. جنگجو باشید. بجنگید تا پیروز شوید.
ویژگی دیگر فیلم چگونگی دخیل کردن خانواده دختران ورزشکار با فرآیند رسیدن به پیروزی است. عناصر انسانی که حضورشان و شکل نشست و برخاست آنها می تواند، دخترها را زیر و رو کند. حالشان را خوب کند یا حتا انگیزه یا اعتماد به نفس آنها را بگیرد. در فیلم یکی از دختران ورزشکار، والدینش از ناحیه پا معلول هستند. و همین تمام مدت آنها را نگران می کند که مبادا دخترشان آسیب ببیند و یا این ورزش فرصت عاشق شدن یا زندگی مشترک را از او بگیرد. در مقابل دو زوج دیگر هستند که مردهای بسیار همراهی دارند. همان اندازه که خود ورزش می کنند، به زنان خود در ورزش حرفه ای سهم می دهند و آنها را مورد پشتیبانی خود قرار می دهند. روزهای برگزاری مسابقه و در نهایت برد تیم دختران و دریافت مدال قهرمانی از نفس گیرترین و جذاب ترین سکانس هایی است که تماشاگر را به شدت درگیر می کند. فیلم در غیر مستقیم ترین شکل ممکن این سوال را می پرسد که اگر به جای این چند دختر و این ورزش، ورزشکاران مرد و رشته هایی دیگر بود، برای پیدا کردن پول و حمایت های دیگر، آنها هم همین اندازه سختی می کشیدند؟! شاید واقعا اینجا «جایی برای فرشته ها نیست».