سینماسینما، محمد تقی‌زاده

بهترین فیلم روح الله حجازی پس از چند فیلم ضعیف و متوسط با  «روشن» و در سال ۱۳۹۹ در جشنواره ۳۹ رقم خورد. فیلمی به غایت متفاوت و سخت که ریسک در نیامدنش خیلی بیشتر از موفقیت اش بود؛ اما حجازی در فیلم های قبلی اش هم نشان داده بود که فارغ از موفقیت یا شکست، فیلمساز جسور و تجربه گرایی است.

«روشن» فیلمی متفاوت با ساختار مدرن و سورئال است که پیرامون شخصیت یک کاراکتر عجیب و غریب اما واقعی و باورپذیر می چرخد و زندگی خانوادگی و روزمرگی هایش را روایت می کند. خانواده یکی از المان های اصلی فیلم های حجازی است که در تمامی آنها تاکید زیادی روی آن داشته و در دو فیلم اخیر او، موضوع کودکان نیز در فیلم ها نمود بیشتری پیدا کرده است.

گروه تولید و انتخاب عطاران، سیامک انصاری و سارا بهرامی از امتیازات ویژه فیلم است چرا که هر سه کاراکتر اصلی آنچنان در نقش خود جا افتاده اند و اجرای خوبی داشتند که تصور فیلم به جز با این سه نفر به واقع ممکن نیست از سوی دیگر و در نگاهی دقیق تر باید به حضور تحسین برانگیز عطاران در نقشی عجیب و پیچیده اشاره کرد که شخصیت پردازی خوب فیلم با بازی قدرتمند عطاران تکمیل شده است.
امیدوارم فیلم جدید حجازی در گیشه نیز موفق باشد و بتواند تماشاگر عام را نیز راضی کند، البته که حضور عطاران و ریتم روان و داستان گیرای فیلم این قابلیت را دارد اما شاید روایت مدرن و ساختار آوانگارد و البته شخصیت عجیب روشن برای تماشاگران عام تاحدی پیچیده و غیرسمپات به نظر برسد.
روشن پیشنهاد تازه ای برای سینمای کلیشه ای و محتوا زده ایران است که توانسته از پس داستان و فضای خاص و عجیب اش بر آید و تماشاگر را تا انتها با فیلم همراه کند. البته شاید تایم فیلم برای تماشا در سینماها تا حدی زیاد باشد و از سویی حجم موسیقی بامداد افشار نیز در برخی اوقات زیاد از حد به نظر می رسد.