سینماسینما، پگاه هوشنگی
گویا حسین نمازی با ساخت فیلم شه‌سوار خواسته موفقیت‌های فیلم قبلی خود (شادروان) را تکرار کند غافل از اینکه این فیلم حتی نتوانسته از فضای مستعد خود کمترین بهره را ببرد و تبدیل به یک کپی ضعیف از شادروان شده است.

فیلم در ظاهر یک اثر کمدی است اما تنها به چند تکه پرانی خلاصه می‌شود که آن هم هیچ جذابیتی برای مخاطب ندارد و حتی در جهت خلاف این فرآیند پیش می‌رود طوری که حتی به آن کمدی هم نمی‌توان گفت. فیلم به لحاظ فنی کم ایراد است اما تدوین ضعیف عمل کرده و در بسیاری از سکانس‌ها نماهای اضافه حذف نشده و ریتم فیلم در برخی سکانس‌ها به شدت می‌افتد و کند می‌شود. حتی اگر تیغ تدوین بهتر عمل می‌کرد و فیلمنامه کمی چکش کاری می‌شد و نظارت بهتر بر تدوین و صدا بود فیلم خیلی زودتر می‌توانست بدون اضافه گویی به پایان بندی خود برسد و از کندی نجات پیدا کند. اما از نقش آفرینی خوب بازیگران نمی‌توان چشم‌پوشی کرد. ترکیب هادی کاظمی و عباس جمشیدی‌فر به خوبی از آب درآمده و خودش یک تنه می‌توانست ضعف‌های فیلمنامه را بپوشاند اما تمام اینها به معنای فروش موفق و جذب مخاطب این فیلم نیست و بیشتر شبیه امضایی است بر پای آثار حسین نمازی.