سینماسینما، پگاه هوشنگی 

فیلم The Twinساخته‌ی تانلی ماستونن، ۲۰۲۲

یک سانحه ی تصادف که باعث مرگ یکی از دوقلوهای راچل (Teresa Palmer) و آنتونی (Steven Cree) می‌شود زندگی مشترکشان را تا لبه‌ی نابودی پیش می‌برد. در این تصادف راچل که راننده‌ی خودرو هم بوده دچار بحران روحی عمیقی می‌شود و در نهایت تصمیم می‌گیرند برای برون‌رفت از این شرایط و نگهداری از الیوت دیگر فرزندشان به فنلاند مهاجرت کنند. تصمیمی که اگرچه شرایط روحی‌شان را تا حدودی سروسامان می‌دهد ولی این تازه آرامش قبل از توفان است.
تانلی ماستونن کارگردان فنلاندی فیلم به دلیل تسلط و آشنایی به جغرافیای داستان فیلم، تصاویری زیبا و در عین حال سرد و رمزآلود را برای مخاطب نمایش می‌دهد. اتمسفری که از خود جنس فیلم است و در همان دقایق ابتدایی مخاطب را راضی نگه می‌دارد ولی در خوشبینانه‌ترین حالت ممکن این موضوع تنها نقطه‌ی قوت فیلم است اگرچه بازی خوب پلامر در نقش مادری داغدیده و پریشان را هم می‌توان یکی دیگر از نقاط خوب فیلم که نقشی اساسی در روایت رازگونه‌ی فیلم دارد قلمداد کرد. ماستونن تلاش کرده با استفاده از شخصیت‌های متعدد و داستانک‌های فرعی که شاخصه‌ی اصلی این گونه فیلم‌هاست آخرین ساخته‌ی خود را متمایز و قوی‌تر نشان دهد ولی متاسفانه شما را از اواسط فیلم به بعد ناامید می‌کند. ماستونن در ۲۰۱۶ و فیلم دریاچه‌ی بودوم (Lake Bodom) که با وجود تحسین منتقدین در گیشه اقبالی کسب نکرد، شکلی متفاوت از سبک فیلم‌های ترسناک را کارگردانی می‌کند. هرچند وی در ادامه تلاش دارد تا نسخه‌ی بالغ و تکمیل شده‌تری را در The Twin به نمایش بگذارد ولی تبدیل به نسخه‌ی ضعیفی از فیلم دیگران (The Others) شده است.
چند سالی است که کشورهای اسکاندیناوی لوکیشن ثابت فیلم های ترسناک یا تاریخی هالیوودی شده است. طبیعت دست نخورده، بکر و زیبای آن مناطق برای بسیاری از کارگردانان وسوسه کننده است اما the twin تنها یک فیلم باتلاقی با استاندارهای هالیوودی است نه بیشتر.