پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سینماسینما، سینا اخباری

«ملاقات خصوصی» روایت عشقی است که در شرایطی نامتعارف و در بستری تلخ شکل می گیرد و با نقاط عطفی ببینده را غافگیر و مجذوبِ داستان می کند.

در همین نقاط عطف، شخصیت ها و موقعیت هایی به داستان افزوده شده و روایت وارد چالش های تازه ای می شود.

در این مسیر بیننده در نیمه اول فیلم درگیر همذات پنداری با دو طرف این عاشقانه است و در نیمه دوم درگیر قضاوت هایی ناپایدار است که گاه و بیگاه در ذهنش شکل می گیرد و رنگ می بازد و در واقع همین نوسانات و قضاوت هاست که مخاطب را تا پایان قصه به خوبی نگه می‌دارد.

موسیقی در «ملاقات خصوصی» با وجود روایت احساسی حاکم بر فیلم، چندان درگیر ملودی پردازی نمی شود و به شکلی هوشمندانه، از تعدد و تکثر در تم ها و تنوع نابجا در رنگ آمیزی سازی پرهیز می کند و با فضاسازی هایی بر محوریت ویلنسل و ویلن فضای احساسی اما پر تنش فیلم را به درستی همراهی و حمایت می کند. موسیقی در «ملاقات خصوصی» گاه مانند یک راوی بی طرف و مسلط بر قصه ظاهر می شود و گاه مانند ناظری متاثر از آن. گویی موسیقی، در بازی های تِماتیک و روایت گریِ خود، دچار همان قضاوت و تشویش و نوسانات احساسی ناشی از داستان شده است و همین نکته کارکرد متفاوتی از موسیقی در این فیلم را به نمایش می گذارد.  

هر چند حجم استفاده از موسیقی در برخی قسمت های فیلم کمی سنگینی می کند اما در مجموع می توان موسیقیِ بامداد افشار برای «ملاقات خصوصی» را یک موسیقی فیلم منسجم و متناسب در راستا و در خدمت فیلم دانست.