سینماسینما، علی نعیمی:
تنگه ابوقریب
نسبت مخاطب با فیلم بهرام توکلی به همان اندازه یک طرفه است که این حس در شیوه روایت بخش کوچکی از تاریخ جنگ در تنگه ابوقریب جاری است. در فیلم جدید بهرام توکلی صحنه های لخت و بی پروا از جنگ با درجه بالایی از خشونت را می بینیم که فاقد هر گونه وجوه داراماتیک و برانگیزاننده است.
تنگه ابوقریب می خواهد فیلم کاملی باشد و درست از همین ناحیه دچار مشکل است. روایت فیلم دارای نقص های اساسی در شخصیت پردازی و معرفی موقعیت است و ریتم فیلم در نیمه نخست تناسبی با ضرباهنگ تند نیمه دوم آن ندارد.
سینمای دفاع مقدس در سالهای اخیر پیشرفت خوبی در تکنیک داشته است و شاید تنگه ابوقریب نقطه کمال این وجه از سینمای ایران است. اما بالانس این گونه سینمایی با کمرنگ شدن وجوهی که زمانی ارزش بود و می توانست موتور محرک این گونه سینمایی باشد، دارد از بین می رود و این شاید شروع یک بیراهه باشد. ای کاش سازندگان تنگه ابوقریب همانقدر که تلاش کردند تا تجربه تلخ و گزنده جنگ را در نمایی نزدیکتر از آنچه تا امروز دیدیم با مخاطب به اشتراک بگذارند؛ کمی هم روی روابط انسانی آدمها و وجه داستانی آن تمرکز می کردند تا الان با یک اثر خوب در سینمای دفاع مقدس روبرو باشیم؛ اتفاقی که نیفتاد و حسرت آن در ذهن مخاطب باقی ماند.
امتیاز: دو از پنج
اتاق تاریک
روح الله حجازی در اثر جدید خود تلاش کرده است در مسیر دو اثر قابل قبول خود یعنی «زندگی خصوصی آقا و خانم میم» و «زندگی آقای محمودی و بانو» گام بردارد. فیلم حرف مهمی را می خواهد بزند که در ارائه آن به عنوان یک اتفاق مهم اجتماعی دچار سوتفاهم است. تمرکز فیلمساز در خرده داستان های فیلم او را از قصه اصلی غافل کرده است و نمی تواند حرف مهمش را به درستی بیان کند. فیلمساز با اصل غافلگیری در طول فیلم ذهن مخاطب را درگیر مسئله تجاوز می کند و در پایان این توهم را به موضوع کودک آزاری تغییر می دهد. می توان حدس زد حجازی هنوز نتوانسته است میان این دو اتفاق را تمییز دهد و این یعنی پشتوانه پژوهشی فیلم دارای مشکلات اساسی است. روابط آدمها در فیلم حجازی در حد کلیشه های معمول باقی می ماند و به غیر از رابطه پدر و پسر خردسالش هیچ کدام از شخصیت ها به مخاطب نزدیک نمی شوند.
نیت پشت فیلم ارزش دیدن فیلم را در نمایش عمومی دارد و این یعنی هنوز نمی توان به قطعیت گفت فیلم روح الله حجازی از دست رفته است.
امتیاز: یک و نیم از پنج