پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

جواد طوسی _ اینکه می‌گویند سیاست پدر و مادر ندارد، مصداق عینی‌اش را در جامعه ما در این سال‌ها و همین روزها باید دید.

هرچه به انتخابات ریاست‌جمهوری نزدیک‌تر می‌شویم، ابزار و تاکتیک‌های رقابتی و رو‌کم‌کنی و افشاگری و به‌گندکشیدن یکدیگر، علنی‌تر و هجومی‌تر و بی‌رحمانه‌تر می‌شود. تو برای خراب‌کردن جناح در صحنه و محق‌نشان‌دادن رقبای به حاشیه رانده‌شده، مجاز به هر کار و اقدام ناجوانمردانه‌ای هستی. باید در این بازار مکاره از هر فرصت و بهانه و رویدادی استفاده کرد و اوضاع اقتصادی را قمر در عقرب و مدیریت فرهنگی را ول معطل و در خواب گران نشان داد و فریاد وا‌اسلاما سر داد و براساس میزان توانایی و پشت‌گرمی، راسا وارد عمل شد و امربه‌معروف و نهی‌از‌منکر را به شیوه‌های مختلف و دلخواه به اجرا درآورد. قائدتا در چنین فضا و شرایط نامنعطف و آسیب‌پذیر اقتضا می‌کند که دولتمردان فعلی چهار‌چشمی حواسشان جمع باشد تا دست از پا خطا نکنند و به قول تخته‌بازها، گشاد ندهند؛ ولی متأسفانه دولت فخیمه در چنین میدان کارزار بی‌امانی، نه بحران اقتصادی را جدی می‌گیرد و نه در حوزه فرهنگ برنامه‌ریزی مدون کوتاه و بلندمدت دارد و نه از افراد متفرق و پراکنده در این مجموعه حمایت مادی و معنوی می‌کند و در مواقع اضطراری از حقوق صنفی و اجتماعی‌شان دفاع می‌کند. تجربه تاریخی هم نشان داده که شکم گرسنه دین و ایمان ندارد و خودی و غیرخودی و اصلاح‌طلب و اصولگرا نمی‌شناسد. هر دسته و گروه و قافله‌ای که زودتر قاپ این جماعت تحت فشار و چه کنم، چه ‌کنم را بدزدد یا حداقل امکانات معیشتی آنها را برآورده کند، می‌تواند (تا اطلاع ثانوی) میان‌دار مجلس شود. در چنین آشفته‌بازاری که ضایعات و تلفات خودش را دارد، طبقه متوسط فرهنگی هم تا حدی می‌تواند دندان روی جگر بگذارد و دم نزند. او نیز در تنگناهای مالی و اقتصادی به‌تدریج کم می‌آورد و قافیه را می‌بازد و به ناگزیر به هر چراغ سبزی خوشامد می‌گوید. در چنین جو متشنج و پادرهوایی، دلواپسان نرم‌نرمک طلبکار می‌شوند و اعلام موجودیت دوباره می‌کنند و تا حد ناجی پیش می‌روند.