سینماسینما، ذبیح‌الله رحمانی

سی هشتمین جشنواره فیلم فجر پذیرای فیلمسازان نسل اول تاچهارم بود.
سخن اول: پوستر جشنواره با سیمرغ تکه تکه شده، بدترین پوستر همه دوران بوده است.
قصیده گاو سفید،دومین اثر بهتاش صناعی ها بعد از فیلم خوش ساخت احتمال باران اسیدی، بارقه های امید به این فیلمساز را دو چندان کرد. قصه با ریتمی ملایم مثل آتشفشان زیر خاکستر کم کم زیر پوست مخاطب نفوذ می کند، جامعه بسته و بی رحم ، ظلم و بی عدالتی که بر زنی تنها و بی کس روا داشته، زن یک زندگی آرام و ساده ای طالب است، اما با حکم اشتباه قاضیانی زندگی اش ازهمه می پاشد. بازی شگفت آور مریم مقدم، همذات پنداری مخاطب را دو چندان می‌کند.
مجید برزگر با دو فیلم ابر بارانش گرفته (کارگردان) و دشمنان به عنوان تهیه کننده به نظرم پدیده جشنواره محسوب می‌شود. هرچند بی مهری های در حق اش صورت گرفت. فیلم های برزگر به شعور مخاطب احترام می‌گذارد. مخاطب نیز در دریای تفکرات سازنده غرق و لذت وافری می برد.
آتابای نیکی کریمی بعد از سیاه مشق های همچون چند روز بعد، سوت پایان و شیفت شب، فیلمی قابل دفاع، قصه، بازی و کارگردانی قابل ستایش است.
محمد کارت با فیلم درخشان، شنای پروانه با بازی های ماندگار جواد عزتی که ستاره بی وچون و چرای جشنواره بود( البته به حق اش نرسید) امیر آقایی و سایر عوامل قصه قرص و محکم با پرداخت در خور توجه، آینده خوش یمنی خواهد داشت، بیم آن می رود که یک سعید روستایی دیگری شود.
بهنام بهزادی، باساخت فیلم درخشان تنها دو بار زندگی می کنیم، قاعده تصادف و وارونگی، با آخرین اثرش، من می ترسم، اثری در خور اعتنا ساخته است و همچنان به این فیلمساز امیدوارم که آثار ماندگاری خلق کند.
تعارض اولین ساخته محمد رضا لطفی که یک فیلم هنر و تجربه به تمام معنا تولید کرده است. گامی استوار در عرصه فعالیت فیلمسازی برداشته است.
مغز استخوان دومین ساخته، حمید رضا قربانی، فیلمی با سوژه ملتهب و خط قرمزی، روان و پرداخت مناسبی داشته است.
بازی لیلا زارع در خون شد کیمیایی، رویا افشار در فیلم دشمنان قابل تحسین است.
سخن آخر،آنونس سیمرغ بلورین، یکی از بهترین و لذت بخش ترین سرآغازی‌ست که مخاطب را برای دیدن فیلم های جشنواره آماده می‌کند. وحیف که سیمرغ ما را به آسمان می برد، ولی فیلم ها ما را زنجیر زمین کرده است.