سینماسینما، پگاه هوشنگی

فیلمی در ژانر اکشن با ریتم و ضرباهنگی مناسب. لایه های دروغ در همان ابتدا تلاش دارد تا مخاطب را میخکوب کند و شاید تا انتهای فیلم نیز همین هدف را دنبال می‌کند. بهترین سکانس برای مثال فصل آتش سوزی و نجات جاماندگان در آتش است. پلان ها به دقت و درست در جای خود قرار دارند و ترکیب آنها با موسیقی و تدوین شکل درستی به خود گرفته است. البته بزرگترین «اما» یا بهتر بگویم مشکل فیلم فقدان یک فیلمنامه‌ی منسجم و مشخص است که مخاطب را بیشتر از آنکه با فیلمی اکشن و هیجانی(در مقدمه به آن اشاره شد) روبرو کند به خنده وادار می‌کند! تدوین همانند دوستی وفادار تمام زور خود را به کار گرفته است تا بتواند فیلم را سرپا و قابل تحمل نگه دارد اما تماشاگر به جز صحنه های زد و خورد و نمایش حرکات رزمی و دفاع شخصی چیزی از این به ظاهر قصه دستگیرش نمی شود. چرایی و پاسخ به سوالات بیشمار برای حضور چنین فیلمی در رقابت با فیلم های جشنواره فیلم فجر در این مطلب نمی‌گنجد اما تنها نکته‌ی قابل اعتنا در این فیلم نقش و کارکرد تدوین است. مجددا تکرار می‌کنم که در این گفتار کوتاه مجالی برای نزدیک شدن به تمام جزییات و زوایای متعدد فیلم نیست اما باید اعتراف کنم که تدوین به عنوان بخشی که تلاش می‌کند فیلم را برای مخاطب قابل تامل و تحمل کند بسیار خوب عمل کرده و شاید بهتر است بگویم کارگردانی‌ای دوباره، اجرا کرده است. در انتها باز هم تاکید می‌کنم حضور فیلمی با این سطح کیفی پایین و نازل در رقابت فیلم فجر اگر چه جای سوال دارد اما این فیلم بیشتر از روایت داستان(شما بخوانید بدون داستان ساده) متکی به برش های متعدد و کوتاه است تا بتواند ضرباهنگ معناداری را برای فصل های پر تنش خود داشته باشد.