پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سید محسن فرجادی:

همانقدر که عکس نامفهوم است و غیر شفاف، روایت ناصر تقوایی هم از دهه پر التهاب٧٠ نامعلوم و غریب بود.
خودش درباره فرم کاغذ بی خط گفته بود”زمانی که فیلمنامه تمام شده، روایت آغاز میشود”. و این همان راز کاغذ بی خط از جامعه ایرانی است.
حکایت وارونه نگارش که وقتی تمام شده تازه شروع میشود.
این همان جهل جامعه شناختی است که با سیاست و فرهنگ سیاسی مان آغشته است و خودمان هم نمیدانیم وهر روز قربانی این ندانستن میشویم.
این همان چیزی است که در کاغذ بی خط تقوایی به جامعه گوش زد میشود و فهمیده هم نشد!
مواجه فضای سیاسی و منتقدان با کاغذ بیخط مؤید این نظریه است. چرا که به جای فهم روایت خاص و تذکری که در این فیلم درباره این جهل میرود، دعوا های جشنواره ای و بعد انگ های سیاسی به دامنش نشست.
حالا بعد از١۴ سال کاغذ بی خط به شبکه خانگی امده ولی هنوز میان نگاه ١۴ سال پیش تقوایی و جامعه هنوز فاصله است.