سینماسینما، محدثه واعظی‌پور
نمایش «ترور» با استفاده از متنی جذاب که بر اساس پرسشی بنیادین شکل گرفته، بنا شده است. سوال اساسی نمایش درباره محق بودن افراد، گروه‌ها و نظام‌های سیاسی برای تعیین سرنوشت دیگران، چالشی همیشگی و تمام نشدنی است. نویسنده سعی کرده از طریق شخصیت‌های متعدد نمایش، دیدگاه‌های مختلفی که در این باره وجود دارد، به تماشاگر عرضه کرده و او را با مسیر قصه و بحرانی که خلبان کخ (مهدی پاکدل) با آن روبروست همراه کند. امتیاز نمایش، ضرباهنگ مناسب و چیدمان درست وقایع و رویدادهاست، انتخاب بازیگران و فضاسازی، میزانسن‌ها و روند روایت، سرراست و بدون پیچیدگی و لحظاتِ اضافی است. قصه، سریع شروع شده و نقاط عطف، نمایش را از ملال دور می‌کند، آنچه از متن نمایش آمده (جلسه دادگاه) به کارگردان فرصت داده تا فضایی پرتعلیق به وجود بیاورد و تماشاگر را با خود همراه کند. با آنکه زمان اندک نمایش، فرصت پرداختن به همه وجوه زندگی شخصیت‌های اصلی (شخصیت‌های حاضر در دادگاه) را نمی‌دهد، اما تمرکز بر وجوه مهم کاراکترها و روابط آنها، بعدی انسانی به نمایش داده، باورپذیری شخصیت‌ها و همراهی تماشاگر با آنها و بحرانی که در آن گرفتار آمده‌اند، را بیشتر کرده است.
«ترور» با استفاده از حضور بازیگران حرفه‌ای و شناخته شده، بخشی از مسیر موفقیت را پیموده است. بازی علی باقری به اندازه و مثل همیشه باورپذیر است. وحید رهبانی، در نقشی خاکستری، مسلط و تاثیرگذار است و انتخاب پاکدل با توجه به محبوبیتش، برای شخصیت اصلی نمایش که تماشاگران باید درباره سرنوشتش تصمیم‌گیری کنند، هوشمندانه، زیرکانه و رندانه بوده است. حضور پاکدل، به دیده شدن چالش اصلی متن، که داوری درباره انسان و تصمیم‌های مهم اوست، کمک بسیاری کرده است. بازیگر نقش قاضی، علی‌محمد حسام‌فر، پدیده این اجراست، بازیگری بسیار مسلط، با صدایی پخته و لحنی درست که بدون آنکه حرکت و واکنشی روی صحنه داشته باشد، کل اجرا روی صندلی است و فقط با صدا و تسلطش روی بیان و لحن، تماشاگر را به خود جلب می‌کند.
در سال‌های اخیر، فضای تئاتر ایران درگیر رکود بوده است. نسل جدید، تجربه‌های جسورانه‌ای داشته اما فضای غالب، سرد و تکراری بوده و بسیاری از نمایش‌ها، فقط با هدف سرگرم کردن مخاطب و فروش بلیت روی صحنه رفته‌اند. اصل اساسی تئاتر، که بی‌توجهی به پسند روز و پدیدآوردن تجربه‌های ساختاری و روایتی نو است، کم کم از یاد رفته و سیطره بازار و دغدغه جذب مخاطب، فرصت کار برای کارگردانان و نویسندگان شاخص را کم کرده است. در چنین روزهای ناامیدکننده‌ای، «ترور» با وجود کاستی‌هایی که دارد، به دلیل پرداختن به یک موضوع انسانی و تلاش برای توجه دادنِ مخاطب برای تغییر زاویه دید برای حل مسائل و بحران‌ها، قابل توجه است. آنچه از دقایق نخست اجرای نمایش، ذهن تماشاگر را درگیر می‌کند، همین تفاوت‌هاست. قصه‌ای که کهنه نمی‌شود و می‌تواند هر روز و هر لحظه آن را زندگی کرد. «ترور» به دلیل این ویژگی در ذهن می‌ماند و به سرعت، فراموش نمی‌شود.