سینماسینما، فرهاد خالدی نیک

سکانس منتخب من از میان فیلم های استاد بیضایی، سکانسی آشنا و بارها دیده شده از فیلم خاطره انگیز «باشو، غریبه کوچک» است. آن جا که نایی جان (سوسن تسلیمی) برای برقراری ارتباط هر چه بیشتر با باشو (عدنان عفراویان)، شروع به نشان دادن و معرفی وسایل و خوراکی های اطرافش می کند و به این ترتیب موفق می شود باشو را به حرف زدن و ذکر نام خویش وا دارد:

اما انه گیمی مرغانه، شما چی گیدی؟ (ما به این می‌گیم تخم مرغ، شما چی می‌گید؟)

برای فهم دیالوگ های این سکانس نیاز نیست که به واژه های گیلکی مسلط باشید. آن قدر همه چیز درست، واقعی و سر جای خود است که مخاطب به راحتی آن چه که در صحنه می گذرد را می فهمد و با شخصیت ها کاملاً ارتباط برقرار و با آن ها همذات پنداری می کند. شخصیت هایی که اگرچه نقش یکی از آن ها را بازیگری حرفه ای و کارکشته ایفا می کند، اما دوربین بیضایی آن چنان هنرمندانه صحنه را شکار می کند که انگار در حال تماشای لحظاتی از فیلمی مستند هستیم. مستندی شگفت انگیز از استادی ستایش برانگیز که جای خالی اش تا همیشه در سینمای ایران احساس خواهد شد.