علی نعیمی / منتقد سینما:

فضای نقد این روز‌های سینمای ایران داستان عجیب و پیچیده‌ای است. نقد سینمایی از زمان ظهور ابزارهای جدید و گسترش اینترنت شکل و شمایلی دیگر به خود گرفت. شمایلی که دور از فضای گذشته نقد است. منتقدان کمیت را فدای کیفیت کردند و جایگاه نقد را از یک دنیای پر مغز و تاثیر گذار به دنیای پر شور و حرارت و احساسی کشاندند که نتیجه‌اش شد نقدهای کوتاه دو پاراگرافی. دیگر خبری از نقدهای مطول و دقیق نبود و مبنای تمامی نقدها شد احساسات لحظه‌ای. حتی برایش تئوری تعریف کردند. که اگر از هر فیلمی به هر دلیلی خوش‌ات آمد و دیگران از فیلم متنفر بودند چون تو خوشت آمده آن فیلم بهترین فیلم تاریخ سینما است. حالا چه فرقی دارد این محصول کمپانی برادران وارنر باشد یا قدرت‌الله صلح‌میرزایی آن را کارگردانی کرده باشد؟

مبنای علمی وقتی از نقد فیلم گرفته شد که تلویزیون سعی کرد سینما را کالایی مصرفی و برای گذران عمر معرفی کند. برنامه‌ای ساخت که مثل برنامه نود که چالش جدی فوتبال ایران است، سینماگران را به چالش بکشد و غوغاسالاری فرهنگی را به اوجش برساند. منتقدی را قد می‌دهد و بال و پرش را پروار می‌کند که همه می‌دانند هیچ‌گاه حرف و عملش با هم یکی نیست. نگاه رسمی به سینما یک هنر ضد ارزش است و این نگاه باعث می‌شود ترکیب نقد محتوایی و نگاه ایدئولوژی‌زده رسانه ملی یک معجون عجیب و غریب به وجود بیاورد و حاصل آن تولد بچه‌ای ناقص الخلقه شود که از جیب پدر ارتزاق می‌کند و حلیم حاج عباس را هم می‌زند. توی این فضا نقد هم کارکردی مقطعی و دم دستی پیدا می‌کند و نتیجه‌اش می‌شود بیان هر نوع کلمه و جمله برای توجیح دلایل غیرعلمی و غیر عقلانی منتقدی که فضای نقد را خارج از محیط فیلم‌ها دنبال می‌کند و به دنبال اتهام زدن به این سینماگر و فلان کارگردان است.

مسعود فراستی این روزها در تلویزیون همانند یک کودک لجباز و سرکش فراتر از نگاه‌های رسمی به دنبال تنش در میان جریان‌های مختلف فکری است و سعادت خود را در خلاف جهت آب حرکت کردن می‌داند. توهم دن‌کیشوتی‌ دارد و  اصلاح امور دنیا را در سر می‌پروراند و آن‌چنان مسائل را به هم مرتبط می‌کند که عقل هیچ کس به آن هم نمی‌رسد. در این شرایط با اینکه تلویزیون قصد دارد اعتماد تخریب شده یک دهه گذشته مخاطبانش را مجدد به دست بیاورد اما آنچه که بدیهی به نظر می‌رسد تجمیع این همه جزیر سرگردان در سرزمین عریض و طویل رسانه ملی کار دشواری است که حداقل دوبرابر زمانی که از دست رفت زمان لازم است تا با سازمانی مردمی و ملی روبرو باشیم.