سینماسینما، حمید عبدالحسینی*

سی‌وهشتمین جشنواره جهانی فیلم فجر به پایان کار خود رسید؛ برگزاری این دوره از دو جهت نسبت به دوره های پیشین حائز اهمیت و ارزیابی‌ست اول برپایی جشنواره در دوران پاندمی کرونا و دوم عضویت این فستیوال در فیاپف. از منظر اول به نظر می رسد از حیث نفس برگزاری، جشنواره باعث بروز و ظهور و دمیدن روح و جانی تازه بر پیکر آسیب دیده سینما در دوران کنونی شده است و این دستاورد در چنین شرایطی حائز اهمیت است؛ اما از سویی دیگر عدم حضور مهمانان خارجی – به ناگزیر و مانند دیگر جشنواره‌های جهانی در سطح دنیا- به دلیل ملاحظات بیماری کووید ۱۹ ضربه ای سخت را بر این رویداد جهانی، وارد آورده است به نحوی که می‌توان گفت این دوره صرفا به محلی جهت نمایش فیلم های خارجی برای مخاطبان داخلی تبدیل شده بود. اما با همه این تفاسیر جشنواره جهانی فیلم فجر بعداز حدود ۶ دوره برگزاری به شکل مستقل، توانست به عضویت فیاپف درآید و در زمره ۱۵ جشنواره مطرح بین المللی قرار گیرد که حاوی این پیام است: علیرغم تمام انتقادات، برپایی این رویداد به شکلی مستقل و منفک از بخش ملی توانسته به طراز مناسبی دست کم از حیث استاندارسازی اجرایی نائل آید که انجام آن تا حد زیادی مرهون واگذاری مدیریت بخشهای مختلف جشنواره به هنرمندان آشنا با استاندارهای رایج در این حوزه است. جشنواره جهانی فیلم فجر حالا بایستی بیش از پیش راه تعاملات خود و به تبع آن سینمای ما را با دنیا ارتقا دهد و روزی را رقم زند که میزان مشارکت و حضور مهمانان و هنرمندان دیگر کشورها با درصد بالایی حتی بیش از شرکت کنندگان داخلی شود؛ فضایی که حتی بینندگان داخلی هم به شکلی مضاعف پیگیر و دنبال کننده فیلم های سایر کشورها باشند تا آثار سینمای ایران.

*نویسنده و کارگردان