سینماسینما، حمید عبدالحسینی

مستند «سرباز شماره صفر»، ساخته محمد سلیمی راد، به نمایش درآمده در چهلمین جشنواره فیلم فجر 

سرباز شماره صفر از زخم های جنگ می گوید که پس از سالها همچنان باقی مانده است؛ از نسلی آرمان خواه که حضور در دفاع ملی را نه در ازای معاملات مادی که در انگیزه های اعتقادی، باور و ایستادگی جست و جو می کرد و حالا بعداز گذشت دهه ها از وقوع واقعه در گوشه ای روزگار می گذرانند؛ روزگاری آکنده از درد و رنج که خالی از عشق و امید نیست. جهانگیر بدوره ظاهرا به دنبال مدارک جانبازی اش می رود اما در واقع به دنبال اثبات هویت و حقیقت است؛ هویت و حقیقتی که حالا در قامت خانواده و خدمت به آن برایش معنا می یابد. جهانگیر یک عاشق واقعی است و ساده و بی آلایش در تداوم سیر زندگی اش باز هم در پیکار است؛ انگار سرنوشت او با جنگیدن گره خورده. دوربین محمد سلیمی راد
یک ناظر است و به خوبی حقیقت درون و برون زندگی او و خانواده اش را انعکاس می دهد. سرباز شماره صفر ساده است و این سادگی را درقالب فرم و چهارچوب یک مستند پرتره‌ی بی تکلف برای مخاطب تصویر می کند. سر پا نگهداشتن ریتم و حال و هوای بصری فیلمی که به دلیل ناگزیر بیماری همسر سوژه، حجم اعظمی از روایت را در یک خانه شامل می شود به سادگی امکان‌پذیر نیست که به مدد زوایای دوربین مستندساز و هم‌زیستی دلپذیر با شخصیت و فضای زندگی آنها به خوبی قوام یافته است.
پایان بندی فیلم یکی از درخشان ترین موقعیتهای دوگانه ی تلخی و امید را برای مخاطب به ارمغان می آورد و جهانگیر بدوره را به عنوان یک قهرمان در ذهن بیننده ماندگار می کند. سرباز شماره صفر فقط یک مستند درخصوص یک رزمنده جنگ نیست بلکه یک فیلم اجتماعی و انتقادی نیز است.

*نویسنده و کارگردان