سینماسینما، زهرا مشتاق 

هلن مک کروری برای من عمه پالی عزیز و نازنین مجموعه پیکی بلایندرز است. بله اعتراف می کنم که من عاشق عمه پالی شلبی های خبیث بودم. عمه پالی که به همراه تامی شلبی می توانست به راحتی خوردن یک لیوان آب جنایت و کشتار راه بیندازد. آدم ها را به خاک و خون بکشاند و از هست و نیست ساقط شان کند. به جهنم. او دوست داشتنی ترین عمه پالی دنیا بود. زیبا، کاریزماتیک، مسحور کننده با یک بازی خیره کننده و شگفت انگیز. آنقدر که فکر می کنم پیکی بلایندرز بدون عمه پالی اصلا قابل تصور نیست. اساسا ورودش قصه ساز است. پالی با خودش داستان می آورد. مدل راه رفتنش، نشستن هایش و ریاست کردن زنانه اش. قلدری های دیوانه کننده اش. و حتی وقتی رفتارهایش لیدی وار خانمانه می شود. نوع لباس پوشیدن و حرف زدن و ادا اطوارهایش فرق می کند. زن-گانگستری که بانو می شود. چه کسی است که بتواند در برابر نگاهش تاب نافرمانی داشته باشد. پالی قدرتمند. پالی که همراه با تامی، مغز متفکر شلبی هاست و یک مافیا را هزار بار از سقوط نجات می دهد و باز سرپایش می کند. چون خودش زنی قدرتمند است. پالی روئین تن. پالی قوی، خیلی قوی. تنها وقتی که قلبش می لرزد به خاطر بچه هایش است. دختر مرده و پسری که او نیز به دار و دسته شلبی ها می پیوندد. عمه پالی عصاره یک کولی سرکش و زنی قدرتمند است که بودنش و حضورش تولد تمام قصه های دنیاست.
هلن مک کروری که نمی دانم اگر بازیگر نمی شد، با شاهکار وجود پر نمایش خود چه می کرد؟ هلن مک کروری فقط برای بازیگری و خلق پیچیده ترین شخصیت ها به این جهان آمده بود و چه حیف، از این بیماری لعنتی و چه زود رفت. در ۵۲ سالگی، در اوج، در یک زیبائی سحر انگیز، نترس، شجاع و عاشق خانواده، شوهر بازیگرش دیمین لوئیس و بچه هایش. سفرت آرام و همراه با نور، خدا پشت و پناهت زیباترین عمه پالی دنیا. جهان بازیگری، بی تو چیز بزرگ و غیر قابل جبرانی کم دارد.