سینماسینما، عقیل قیومی:
روزگاری بود که امروز از آن می‌توان به عنوان روزگار پیشاتلگرام و اینستاگرام یاد کرد. روزگاری که خانه‌ها و دفاترِ کار به شدتِ امروز شیشه‌ای نبود. گاف‌ها و ندانم‌کاری‌ها و ندانم‌حرفی‌هایی از سوی کسانی که تریبون دست‌شان بود یا به اشتباه به دست‌شان افتاده بود صادر می‌شد و جز اندک آدم‌هایی که در لحظه‌ی صدور این لاطائلات آن‌جا بودند – و طبعاً چاره‌ای نداشتند جز پذیرش بی‌چون‌و‌چرای خزعبل‌هایی به نام و به جایِ کلام‌های معنوی چون اصلاً تصور این‌که می‌شود معترض شد به ذهن‌‌های معصوم‌شان خطور هم نمی‌کرد – کسانی دیگر به شکل انبوه شنونده و بیننده‌یِ فرمایشات‌شان نبودند!
روزگاری بود که یک برنامه‌ی مذهبی/معنوی در یک زمان کم مخاطب از تلویزیون پخش می‌شد و باز طبعاً اندک مخاطبانش اصلاً به تلویزیون خیره بودند تا باز معصومانه حیرت کنند که چه نکته‌ی راه‌گشایی را نمی‌دانستند و چه خوب که حالا می‌دانند.
برنامه‌ی «سمتِ خدا» نزدیک لحظات معنوی اذان باید بداند که دیگر مخاطبانش فقط آن اندک کسانی نخواهند بود که با هدف یا اتفاقی دارند این برنامه را می‌بینند. حالا کافی‌ست موضوعی یا سخنی شاخک‌های حس و شعور را تحریک کند تا در گستره‌ی میلیونی دیده و شنیده شود و سرها به تأسف تکان بخورند.
برنامه‌ای که حتی مجری محترم‌ش هم به مخیله‌ش خطور نمی‌کند که می‌شود به گوینده معترض شد و چاره‌ای نمی‌مانَد جز این‌که چونان بزِ اخفش سر تکان دهی به تأیید.
مسئولان و مدیران محترم صدا و سیما ممیزی فقط شامل سریال‌ها و فیلم‌های پربیننده نمی‌شود. در چنین روزگاری که شرح آن رفت باید حواس‌تان به هر آن‌چه در زمان‌های مُرده و‌کم‌بیننده هم گفته می‌شود باشد. حالا شما حکایت آن پادشاه لخت هستید، مجیزگویان شما را زیبنده می‌بینند ولی دل‌سوزان واقعی انذار می‌دهند.
مدیران محترم حوزه‌های علمیه لطفاً نظارت بیش‌تری بکنید تا تریبون به دست هر معممِ بی‌دانشی نیفتد. باور کنید آش خیلی شور شده و دیگر خسته شدیم از بس مدت‌هاست حرف‌های ناعمیق و ناپسندی از لسان مردان دین صادر می‌شود و به شکل انبوه در چاهِ بی تهِ شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شود. شما مسئول هستید آقایان! حواس‌تان هست؟!