ایام عید فرصتی برایم فراهم کرد تا فیلم‌های مورد علاقه‌ام را ببینم ولی به هر حال از سر ناچاری لحظاتی مخاطب تلویزیون هم بودم. تلویزیون هم همچون مردم در شوک کرونا به سر می‌برد و مخاطبان با یک نوع سردرگمی و بلاتکلیفی در میان برنامه‌های این رسانه مواجه بودند؛ انگار برنامه‌سازان هم مثل خود سیاستگذاران دولت نمی‌دانستند چه کنند و چه بگویند؟ گزارشگر برنامه به خیابان می‌رود و مردم را دور خود جمع می‌کند و مردم در مصاحبه به بقیه توصیه می‌کنند در خانه بمانید! خب عزیزان اگر شما مردم را به در خانه ماندن دعوت می‌کنید خودتان در خیابان چه می‌کنید؟
در این میان غیبت بعضی سریال‌سازان که سالهاست از تلویزیون کناره‌گیری کردند یا حذف شدند و تعدادی که در این ایام کاری برای پخش نداشتند باعث کم شدن کیفیت برنامه‌ها شد. در مجموع کیفیت برنامه‌ها و سریال‌هایی که امسال عید از تلویزیون پخش شد، قانع‌کننده نبود. سریال پایتخت و برنامه‌های عصرجدید و دورهمی همه تحت‌تاثیر بیماری کرونا سرانجام‌های متفاوتی داشتند. سریال «پایتخت» به شکل عجیبی تمام شد، عصر جدید هم ناتمام ماند و بلاتکلیفی مشهودی هم در پخش برنامه دورهمی شاهد بودیم. یک بار اعلام کردند بی‌تماشاگر برگزار می‌شود، بعد معلوم شد با تماشاگر کمتر برگزارش کرده‌اند. یکسری سریال‌هایی هم در شب‌های عید پخش شد مثل هر سال که شبکه‌های تلویزیون برای مخاطبان برنامه داشتند. سال‌های گذشته هم پایتخت پخش می‌شد و امتیاز ویژه‌ای برای تلویزیون محسوب نمی‌شود.
اگر سال‌های قبل‌تر تلویزیون برنامه «مردان آهنین» را پخش می‌کرد امسال و پارسال شاهد برنامه عصر جدید در تلویزیون بودیم. بنابراین نه تنها برنامه‌های تلویزیون عید امسال هیچ فرقی با سال‌های گذشته نداشت که حتی امسال کیفیت برنامه‌ها قابل قبول هم نبود. در برنامه‌های تحویل سال شاهد حضور مهمان‌های غالبا متوسطی بودیم. همه‌چیز نشان‌دهنده این بود که در این برهه حساس، مسوولان این رسانه نتوانستند نقش خود را به خوبی ایفا کنند و اساسا نمی‌دانستند چه باید بکنند و با خودشان بلاتکلیف بودند.
مسوولیت تلویزیون این بود که باید مردم را مشخصا به در خانه ماندن دعوت می‌کرد اما عملا از عهده این کار برنیامد. تجربه ثابت کرده که اگر صداوسیما اراده می‌کرد و می‌خواست می‌توانست مردم را از بیرون آمدن و سفر رفتن منصرف و مجاب به در خانه ماندن کند.
در زمان‌هایی مثل زمان انتخابات رسانه ملی دقیقا اینطور عمل می‌کند؛ می‌داند چگونه سنگ تمام بگذارد و برنامه‌های تبلیغاتی خود را روی ذهن و روان مردم بمباران کند و آنها را به مراسم خاص بکشاند. این نشانگر این است که اگر مسوولان و مدیران رسانه بخواهند توانایی انجام اینطور کارها را دارند. چرا جای دور برویم، نمونه‌اش همین روز سیزده فروردین؛ دیدیم که چگونه با تبلیغات گسترده در تلویزیون و اعمال قدرت انتظامی، خیابان‌ها خلوت شده بود و مردم از خانه خارج نشدند. ولی روز شنبه هفته گذشته دوباره شاهد خیابان‌های شلوغ بودیم و برای مردمی که در شهر تردد می‌کنند، انگار که آب از آب تکان نخورده است، این یعنی در خانه نگه داشتن مردم در دستور کار مسوولان تلویزیون نبود.
تقریبا دو هفته از عید گذشته است. تلویزیون هیچ برنامه تفریحی جذاب و ویژه ای برای مخاطب ندارد و فقط برای عید به چند سریالی که از قبل تدارک دیده بود، اکتفا کرد. اگر قرار است مردم را در خانه نگاه داریم و از سفر منصرف کنیم، چه برنامه تلویزیونی برای آنها داریم؟ برای هفته‌های بعد هم قضیه همین‌طور است.
منبع: گزارش کرونای تلویزیون در قرنطینه؛ روزنامه اعتماد/ یادداشت شفاهی