سینماسینما، ذبیح‌الله رحمانی

فیلم سینمایی «برف آخر» به کارگردانی امیرحسین عسگری در بخش سودای سیمرغ چهلمین دوره جشنواره فیلم فجر در خانه یا کاج سابق جشنواره برای اهالی رسانه روی پرده رفت.
داستان زندگی انسان های تنها و بی کس در فضای سرد و برفی، طبیعت خشن و خشونت آشکار و پنهان انسان هایی که هم در برابر اطرافیان و هم در اندورنی با جدال سختی درگیرند.
فضای ناامن پیرامونی و رازهای پنهان انسان ها، بدگمانی و ناتوانی در برابر خواسته های قلبی را فراهم می کند.
عشق های فروخورده انسان هایی که دردمندانه شهامت ابراز وجود ندارند.
عشق یگانه راه رهایی اینگونه انسان هاست. دریغ کردن از عشق، فاجعه را رقم می زند.
فیلم برف آخر، فیلم سختی است. با وجود لوکیشن و طبیعت ناآرام که در سراسر فیلم جاری است، یکدستی خود را حفظ کرده و هدایت درست بازیگران و عوامل باعث شده که فیلمی در خور اعتنا ساخته شود.
بازی ها و فیلمبرداری در خدمت قصه هستند و صدا و صداسازی در دل فیلم نمود عینی دارد.
هرچند در ابتدای فیلم فضاسازی غالب بر فضای قصه شده، اما کم‌کم فضای قصه غالب بر فضاسازی می شود.
کارگردانی فیلم، نوید یک فیلمساز خوب در عرصه سینمای کم‌رمق این سال‌ها را می دهد.